Choroba kociego pazura - bartoneloza

Choroba odzwierzęca, niebezpieczna szczególnie dla dzieci oraz osób z obniżoną odpornością. Wywołują ją bakterie Bartonella, które znajdować się mogą za pazurami i na zębach kotów, będących głównymi (choć nie jedynymi) nosicielami patogenów. Także kleszcze i pchły odgrywają rolę pośredników - ich ukąszenia również przenoszą chorobotwórcze czynniki do organizmu ludzkiego.

Objawy

Zarażenie następuje przez uszkodzoną drapaniem lub gryzieniem skórę. Zmiany skórne, towarzyszące ranie, mogą mieć charakter naciekowy, przypominają wówczas ukąszenia owadów. Z czasem rumień robi się bardziej rozległy i bolesny. Powstaje krostka lub ropień, czasem owrzodzenie. Towarzyszy jej świąd i bolesność.
Mimo przejściowych zmian, rana na ogół ładnie się zabliźnia, co często usypia czujność osoby zakażonej. Przez skaleczenie bakterie dostają się do całego ustroju, powodując zainfekowanie krwi, czego wynikiem staje się zapalenie najbliższych węzłów chłonnych
Część chorych skarży się na złe samopoczucie, brak apetytu, nudności oraz objawy podobne do grypowych - bóle i "rozbicie" mięśni i stawów, gorączka, dreszcze. Z czasem temperatura rośnie, a węzły powiększają się, są tkliwe, bolesne, rozpalone, miękkie. Nieraz efektem postępującego procesu zapalnego jest ropienie węzłów, które zaczynają samoistnie wydalać zakażoną wydzielinę. Przy różnym (zmiennym) nasileniu objawów choroba trwać może ok. 2 tygodnie. Nietypowe i rzadko występujące powikłania to zapalenie spojówek, zapalenie gałki ocznej, plamica wątroby, zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowy i jeszcze kilka innych, bardzo poważnych dolegliwości.

Diagnoza i leczenie

Diagnozowanie następuje poprzez wywiad i badanie kliniczne, wykluczające inne choroby o podobnym przebiegu. Stosuje się również badania serologiczne.
Charakterystyczny dla bartonelozy jest mechanizm samouzdrowienia, niezależny właściwie od przedsięwziętych działań leczniczych. U słabszych jednostek, z niską odpornością, powstaje jednak ryzyko "uśpienia" choroby, która po krótszym lub dłuższym czasie znów się uaktywnia. Leczenie przewlekłego zapalenia węzłów chłonnych może być bardzo uciążliwe.
Zwykle proces samoistnego leczenia wspierany jest antybiotykoterapią. W przypadku poważnych powikłań, o których mowa w akapicie powyżej, niezbędna jest hospitalizacja i niejednokrotnie długotrwałe leczenie kilkoma antybiotykami.

Zapobieganie

Po przebytej chorobie rekonwalescent zyskuje długo trwającą odporność na ten typ bakterii, co skutkuje ich zwalczeniem przez organizm już na poziomie zainfekowanej rany.
Bartoneloza nie przechodzi z człowieka na człowieka, także zakażenie za pośrednictwem łożyska matki nie jest możliwe. Chociaż w wielu przypadkach antybiotykoterapia pozytywnie wpływa na proces zdrowienia, jej stosowanie nie jest obligatoryjne. Schorzenie, mimo niepokojących objawów początkowych, ma dużą zdolność do samoograniczania się.

Podstawą profilaktyki jest zachowywanie higieny, szczególnie po kontakcie ze zwierzętami. Wszelkie powstałe rany czy zadrapania należy niezwłocznie dezynfekować, a w przypadku powikłań - nie unikać konsultacji z lekarzem.
Właściciele czworonogów pamiętać powinni o regularnym odrobaczaniu i szczepieniu swoich pupili. Zwierzęta mające dobrą kondycję są w mniejszym stopniu predysponowane do roli rezerwuaru patogenów, mogących stanowić zagrożenie dla zdrowia człowieka.