Zespół Wobblera

U dużych psów, takich jak dog niemiecki, bernardyn, dalmatyńczyk, czy doberman, coraz częściej można spotkać się z przypadłością zwaną zespołem chwiejności, czyli zespołem Wobblera. U psów choroba ta została opisana w 1970 roku, zaś liczba zdiagnozowanych przypadków wzrasta, wraz z postępem technicznym umożliwiającym trafne rozpoznanie choroby. zespół Wobblera pojawia się u ras szybko rosnących, w wyniku czego może wystąpić ucisk rdzenia kręgosłupa w tylnym odcinku szyjnym, pomiędzy kręgami C5 a C7.

Choroba dotyka głównie dogi niemieckie oraz dobermany. Częściej diagnozowana jest u samców. U dobermanów objawy kliniczne są widoczne u dorosłych psów powyżej 4 roku życia. Dominują wady nabyte w trakcie rozwoju osobniczego psa. U dogów niemieckich najczęściej przyczyną pojawienia się zespołu Wobblera, są czynniki genetyczne powodujące zmiany patologiczne elementów kręgosłupa, takich jak kręgi, wiązadła. Choroba widoczna jest szybko, od 3 miesiąca życia.

Na chorobę podatne są szczeniaki, których układ kostny jest w trakcie kształtowania. Właściciele lekceważą pierwsze objawy, utożsamiając je z zachowaniem szczeniąt, które jeszcze nie opanowały dobrze chodzenia. Problemy z koordynacją ruchów u starszych psów, są traktowane jako zaburzenia stawów, również bagatelizowane. Warto więc zapoznać się z objawami oraz metodami, aby w porę udać się do lekarza weterynarii.

Przyczyny

Nie jest jeszcze dokładnie poznana etiologia tego schorzenia. Przypuszcza się, że jest wiele czynników mogących spowodować zespół chwiejności. Bazując na klinicznych przypadkach, choroba ta pojawiała się u psów z nieodpowiednią dietą, która nie spełniała potrzeb szybko rosnącemu organizmowi. Karma ze zbyt dużym skoncentrowaniem białka, energii, wapnia i fosforu, może doprowadzić do szybkiego wzrostu, przyczyniając się do anomalii rozwojowych. Dodatkowo potęguje to obciążenie kręgów szyjnych przez dużą głowę u niektórych ras.

Zespół Wobblera występował również u psów mających urazy kręgosłupa oraz obciążonych predyspozycjami genetycznymi. Czynniki te doprowadzają do deformacji struktur kręgosłupa, w wyniku których wraz z postępem choroby, powstaje ucisk na rdzeń kręgowy.

Obecnie wyróżnia się dwie odmiany zespołu Wobblera. Są to stany patologiczne dotyczące dysków, występujące zazwyczaj u dorosłych psów. Druga odmiana pojawia się u młodych osobników i jest związana z zaburzeniami w rozwoju. U szczeniąt mogą wystąpić wady genetyczne, które powodują zmniejszenie światła w kręgach, tym samym uniemożliwiają prawidłowe osadzenie rdzenia kręgowego.

Objawy

Objawy kliniczne są widoczne, jeśli już pojawiła się zmiana patologiczna powodująca ucisk na rdzeń kręgowy. W wyniku tej deformacji pies traci pełną kontrolę nad kończynami miednicznymi. Zwierze wyraźnie kuleje, ma problemy z poruszaniem się. Przemieszcza się chwiejnym krokiem. Pojawia się specyficzny chód, psy rozstawiają łapy na zewnątrz ciała.

Psy mają problemy z chodzeniem, dlatego nie chętnie opuszczają swoje legowisko. Zmuszone zmianą pozycji, poruszają się z silnie ugiętymi stawami stępu, ciągnąc palce po ziemi. Dlatego też, często widoczne są otarcia poduszki łap i zniszczone paznokcie. Psy stają się osowiałe, często stają z pochyloną do przodu głową. Często krzyżują kończyny i potykają się. Harmonia stawiania kroków jest wyraźnie zatracona, najlepiej widoczna podczas zmiany kierunku. Psy często przyjmują postawę przykucniętą.

Objawy kliniczne kończyn piersiowych pojawiają się rzadziej i nie są wyraźnie widoczne. Występowanie tych objawów zależy od poziomu kręgosłupa szyjnego, w którym nastąpiła deformacja. Nieprawidłowości można zaobserwować podczas skakania, wówczas łapy stają się sztywne, uniemożliwiając wykonywanie poprawnych ruchów.

W zaawansowanej chorobie pojawia się niedowład obu par kończyn oraz problemy z trzymaniem moczu i kału.

Rozpoznanie

W początkowej fazie, objawy nie są jednoznaczne i mogą sugerować wiele innych schorzeń. W celu trafnego zdiagnozowania choroby wykonuje się zdjęcie rentgenowskie. Jeśli obraz nie wykluczy innych przypadłości, pies dodatkowo musi mieć badanie mielograficzne. Wykonywane jest w znieczuleniu ogólnym. Polega ono na wprowadzeniu substancji, dzięki której będzie lepiej widoczne miejsce ucisku rdzenia kręgowego w badaniu radiologicznym. Uzyskane wyniki umożliwiają określenie stadium choroby oraz rodzaju ucisku.

Można zastosować inne metody diagnozowania, jednak badanie mielograficzne jest najczęściej stosowane ze względu na dostępność. Obecnie sprzęt do tomografii komputerowej lub rezonans magnetyczny nie jest spotykany w lecznicach weterynaryjnych.

Po stwierdzeniu zespołu Wobblera, należy sprawdzić co dany ucisk powoduje i czy nie jest powiązany z innymi chorobami, takimi jak dysplazja stawów biodrowych.

Leczenie

Do momentu zabiegu chirurgicznego, należy ograniczać ruchy psa i obciążenia odcinka szyjnego. W tym celu nie szarpać psa za szyje podczas spacerów, dlatego tzreba wymienić obrożę na szelki. Karmić dobrze zbilansowaną karmą odpowiednio do wieku psa. Miski z posiłkiem powinny być ustawione na wysokości dogodnej dla psa. Podaje się również środki weterynaryjne, w celu zmniejszenia skutków ucisku.

Po operacji należy zapewnić psu odpowiednią rehabilitację.

Ważne jest szybkie wykrycie choroby, ponieważ zwiększa to szanse na przywrócenie pełnej sprawności. Psy, u których sukcesywnie, lecz wolno rozwijała się choroba, mają większą szanse na całkowite wyleczenie. Zwierzęta z nagłymi objawami niedowładu mogą pozostać częściowo kalekie.

Zapobieganie

Przed zakupem rasowego psa dużej rasy, trzeba upewnić się, czy w linii nie pojawił się zespół Wobblera. Należy pamiętać, że jest to choroba dziedziczona. Psów, obarczonych genami z predyspozycją do zachorowań, nie powinno używać się do hodowli.

Mając pod opieką szczeniaka, trzeba przestrzegać zasad karmienia zbilansowaną dietą odpowiednią do wieku psa. Wyprowadzając na spacery stosować szelki, ponieważ nie powodują ucisku i niebezpiecznych szarpnięć.