Łysienie psa
Przyczyn łysienia jest bardzo wiele, rozpoznanie odbywa podczas szczegółowego wywiadu, ponieważ razem z innymi objawami ułatwią trafną diagnozę. Po wstępnym rozpoznaniu przyczyny łysienia, zaleca się pobranie zeskrobin i wykonaniu badań laboratoryjnych, które definitywnie potwierdzą diagnozę.
Dlaczego pies łysieje?
Liniejący pies to problem w mieszkaniu, ponieważ w tym czasie można wszędzie znaleźć sierść naszego pupila. U zdrowego psa wymiana okrywy jest stopniowa i nie są dostrzegalne fragmenty nagiej skóry. Czasem zdarza się jednak, że u psa pojawiaja się nienaturalne rozrzedzenie sierści. Takie stany mają różne podłoża, głównie chorobowe. Niepokojące objawy należy skonsultować z lekarzem weterynarii. Im szybciej zostanie zdiagnozowana przyczyna, tym mniej cierpień zafundujemy naszemu pupilowi, ponad to zdecydowanie szybsze i tańsze będzie leczenie.
Przyczyn łysienia jest bardzo wiele, rozpoznanie odbywa podczas szczegółowego wywiadu, ponieważ razem z innymi objawami ułatwią trafną diagnozę. Po wstępnym rozpoznaniu przyczyny łysienia, zaleca się pobranie zeskrobin i wykonaniu badań laboratoryjnych, które definitywnie potwierdzą diagnozę.
Alergie
Przyczyną wyłysień mogą być alergie, głównie na tle pokarmowym. Pies może nie przyswajać niektórych elementów karmy, w wyniku czego pojawiająca się reakcja immunologiczna objawia się między innymi świądem i łysieniem. Wówczas pies traci sierść w różnych miejscach na ciele, zależnie od tego gdzie się drapie. Jako leczenie stosuje się dietę eliminacyjną. Najczęściej uczulają dodatki do gotowej karmy, takie jak konserwanty, barwniki itp., dlatego też nie zaleca się podawania 'marketowych' gotowych karm. Ponad to, często uczula wołowina, najmniej kurczak i ryby.
Oprócz alergii pokarmowych, mogą uczulać różnego rodzaju detergenty do podłóg, dywanów, mebli itp. Leczenie polega na wyeliminowaniu uczulającego elementu. Często zdarza się, że reakcję alergiczną może wywołać nowe legowisko, koc. Wówczas wyłysienia mogą pojawić się w miejscach, w których pies ma kontakt z alergizującą substancją.
Alergia na jad pchli, roztocza i inne pasożyty zewnętrzne mają również wpływ na łysienie. Nie leczony stan może doprowadzić nawet do całkowitej utraty sierści.
Nieodpowiednie żywienie
Do pojawienia się łysych fragmentów ciała, może doprowadzić nieodpowiednia karma. Stan ten nie jest związany z alergią. W przypadku przebiałkowania, pies może mieć problemy z utrzymaniem zdrowej sierści. Dodatkowo nie zaleca się podawania surowego białka, ze względu na swoje właściwości- niszczy biotynę. Białko można podawać jedynie ścięte.
Przyrządzając samemu pokarm dla psa, należy pamiętać o tym, że oprócz mięsa (25%), powinno znaleźć się w karmie zdecydowanie więcej wypełniacza (65%), np. ryż. Ponad to nie powinno zabraknąć 10% błonnika, czyli warzyw. Trzeba również wzbogacać takie posiłki w witaminy, głównie w okresie linienia.
Chcą zachować błyszczącą i zdrową sierść, warto wzbogacać dietę psa w komponenty, które utrzymają jej nienaganny stan. Do tych składników zaliczamy głównie siemię lniane i oleje. Co dziennie można podawać łyżkę siemienia lnianego, które wcześniej zostało zmielone oraz łyżkę oleju. Olej powinien być pochodzenia słonecznikowego, kukurydzianego lub winogronowego, sprawdza się również oliwa z oliwek. Kilka razy w tygodniu (2-3) podać żółtko, jednak należy pamiętać o oddzieleniu białka.
Stany chorobowe
powodować różnego rodzaju bakterie, czy grzyby. Powszechnie spotykane są w gabinetach lekarskich psy cierpiące na nużycę, gronkowce. Pies zaatakowany patogenami często ulega ponownemu zarażeniu w wyniku otwartych ran.
Zapalenie skóry, spowodowane gronkowcem najczęściej przybiera postać pęcherzyków i gródek. Można spotkać te twory chorobowe w okolicy kończyn, brzucha, a także napletka. Po powstałym strupie pojawia się blizna i łysy fragment skóry.
W przypadku atopowego zapalenia skóry występuje podrażnienie, w wyniku czego pies drapie się i wypada sierść. Zaczerwieniona skóra pojawia się w tych partiach ciała, które są słabo owłosione. W ostrzejszych stanach, z ran mogą sączyć się wydzieliny. Egzemy występują się w różnych partiach ciała, najczęściej w bardzo dobrze owłosionych. Wylizywanie i wygryzanie powoduje wypadanie sierści w obrębie tego tworu.
Inwazje grzybicze przyjmują charakterystyczny wygląd, plackowate wyłysienie o średnicy około kilku centymetrów, zależnie od stadium choroby. Na zainfekowanej skórze pojawiają się strupy, z których można zaobserwować wycieki. W zależności od rodzaju grzybów (należy pobrać do badań zeskrobinę), mogą przybierać różny wygląd. Najczęściej widoczne są w okolicy głowy, kończyn i ogona. Brzegi tych ognisk najczęściej są zaczerwienione.
Nużeniec jest roztoczem, który powoduje powszechnie znaną chorobę- nużycę. Najczęściej pojawia się w okolicy głowy i ramion, jako podrażniona skóra w krostkach, pozbawiona sierści. Skóra zaczyna się łuszczyć, a dodatkowo charakterystycznie pachnie. We wczesnym stadium choroby pojawiają się niewielkie ubytki sierści w kilku miejscach, z czasem zwiększają swój zasięg. Podrażnienie skóry następuje w późniejszym stadium choroby. Co ciekawe, skóra nie swędzi psa, wiec nie drapie tych miejsc, co utrudnia szybkie zauważenie niepokojących objawów. Pojawia się głównie u młodych psów do 9 miesiąca życia.
Innym roztoczem jest świerzbowiec. Jest niebezpieczny zarówno dla zwierząt, jak i dla ludzi. Pasożyt bytuje pod skórą, drążąc tunele i składając tam jaja. Powoduje podrażnienie skóry, najczęściej w okolicach uszu, łokciach i pęcinach. Leczenie świerzba jest długotrwałe, musi być szybko zdiagnozowane, aby nie doprowadzić do zakażenia ludzi. Na ciele psa mogą zostać nieodwracalne ślady po samookaleczeniach. Pojawia się u różnych psów, bez względu na rasę i wiek.
Jednym z objawów 'sezonowego łysienia skóry' jest pojawiające się okresowo fragmenty skóry bez sierści. Najczęściej pies łysieje po bokach ciała z jednoczesnymi przebarwieniami skóry. Objawy te najczęściej pojawiają się na przełomie jesieni i zimy. Sierść odrasta wraz ze zmianą pory roku. Można zminimalizować objawy poprzez podawanie melatoniny oraz zmianie cyklu świetlnego- zwiększenie dostępu do światła. Pojawia się u psów od 2 roku życia, najczęściej występuje u dobermanów, labradorów, shar pei, akita.
Inne schorzenie, którego głównym objawem jest utrata sierści, to łysienie plackowate. Schorzenie najczęściej dotyka jamniki i polega na wytwarzaniu przez organizm przeciwciał, które niszczą mieszki włosowe. Pies łysieje w określonych miejscach, tworząc łysy plac o równych brzegach. Przyczyn może być kilka, zarówno wrodzone, jak i nabyte. Najczęściej dochodzi do samoistnego odrostu sierści, jednak może się wyróżniać od pierwotnej szaty, np. jaśniejszym odcieniem. Skóra w miejscu utraty sierści nie ma pęcherzy, nie wykazuje również stanów zapalnych.
Zaburzenia hormonalne
Łysienie w wyniku zaburzeń hormonalnych mają bardzo charakterystyczne objawy. Psy posiadają łyse placki po obu stronach ciała. Sierść staje się matowa, łamliwa i wypada podczas szczotkowania, zaś na skórze można obserwować ciemniejsze przebarwienia. Leczenie tego typu schorzeń odbywa się za pomocą podawania hormonów i/lub kastracji.
Spośród wielu powikłań na tle hormonalnym, powszechna jest niedoczynność tarczycy. Objawia się tendencją do szybkiego tycia, skóra jest sucha i szorstka. Włosy stają się cienkie i słabę, a pies wrażliwy na zimno. Mogą towarzyszyć temu chorzeniu częste zapalenia jamy ustnej. Pies łysieje symetrycznie na tułowiu, a także na ogonie tworząc charakterystyczny, tzw. szczurzy ogon. Dodatkowo mogą pojawić się problemy z zaparciami.
Jeżeli nasz pupil łysieje w okolicy ogona, na wierzchniej stronie można obserwować okrągłe, łyse placki, wskazuje to na przerost i zapalenie tarczki ogona. Schorzenie spowodowane jest podwyższoną ilością męskich hormonów w krwi, dlatego też konieczna jest kastracja. Ponad to wypadanie sierści w tych miejscach u suk są objawem dysfunkcji jajników. Również obserwuje się brak sierści w okolicy krocza. Dysfunkcji jajnikowej towarzyszy sucha skóra oraz łojotok w okolicach narządów kopulacyjnych. W tym przypadku także zaleca się kastrację.
Coraz częściej słyszy się o zespole Cuschinga, który również ma podłoże hormonalne. Jest to schorzenie wynikające ze zwiększonej produkcji kortyzonu, a więc leczenie będzie opierać się na podawaniu substancji dezaktywującej dany steryd. Pies cierpiący na ten zespół ma charakterystyczny wygląd: duży tułów z wyłysieniem, na chudych nogach. Zwierze ma duży apetyt i pragnienie, wydalając większą, od standardowej, ilość moczu. Skóra staje się cienka, niemalże przezroczysta.
U psów może wystąpić zespół feminizujących samców, co jest skutkiem zwiększonej ilości żeńskich hormonów. Psy cierpiące na to schorzenie mają wyłysiałe okolice głównie narządów płciowych, krocza oraz na brzuchu. Ponad to występują przebarwienia skóry, łojotok i nadmierną ilość woszczyzny w uszach. Psy leczy się poprzez kastrację oraz podawanie leków na bazie testosteronu.
Inne przyczyny łysienia
Problemy z utratą sierści nie zawsze są związane ze schorzeniami zdrowotnymi. Najczęściej pojawiające się wyłysienia na kończynach, powstają poprzez nadmierne wylizywanie psa. Schorzenie to ma podłoże psychiczne i zazwyczaj dotyka psy nerwowe, pozostawione same w mieszkaniu bądź w kojcu na długi czas. Nawet drobne zmiany, mogą wpłynąć na sytuacje lękowe u zwierzęcia.
Nowi lokatorzy, zmiana miejsca legowiska, utrata ulubionej zabawki, inny pies mogą wpłynąć na samookaleczenie się. Leczenie opiera się na eliminacji czynników stresogennych, o ile jest to możliwe. Warto również zaczerpnąć porady u zoopsychologa, który podpowie jak traktować nadpobudliwego psa oraz pomoże zwalczyć niekorzystne zachowania.
Jeśli pies ma szorstkie legowisko, może ścierać sierść w określonych partiach ciała. W tym przypadku wystarczy jedynie zmiana legowiska.
Polecane produkty
Popularne teraz
Dermatofitozy
Wścieklizna - wciąż realne zagrożenie
Zaburzenia instynktu macierzyńskiego
Choroba Addisona
Kot na klawiaturze
