Dysplazja stawu biodrowego
Czym jest dysplazja stawu biodrowego?
dysplazja stawu biodrowego jest schorzeniem dziedzicznym, zależnym od genów i przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Najczęściej dotyczy ona psów ras dużych i olbrzymich (np. amstaff, pit bull, mastino napoletano, rottweiler, dog niemiecki, owczarek niemiecki, golden retriever) oraz spanieli, pekińczyków, mopsów i kotów rasy Maine Coon.
Schorzenie to polega na niedorozwoju panewki miednicy, głowy kości udowej oraz więzadła, które łączy je ze sobą. Na skutek rozluźnienia w stawie dochodzi do zniekształcenia poszczególnych jego części (spłaszczenie panewki, zanik okrągłego kształtu głowy kości udowej). Doprowadza to do zwyrodnienia stawu biodrowego.
Przyczyny
Przyczyną schorzenia jest odziedziczona skłonność do zbytniego rozluźnienia stawu biodrowego. W każdym przypadku jest chorobą genetyczną. Chorzy rodzice przekazują swoje cechy potomstwu. Czasem zdarza się, że schorzenie występuje to u szczeniąt, których rodzice byli zdrowi, jednak nosili w sobie geny powodujące dysplazję.
Istnieją również inne czynniki, które mają wpływ na rozwój dysplazji stawu biodrowego u psów:
– żywienie – składniki pokarmowe wpływają znacząco na przyrost masy ciała szczenięcia, dlatego bardzo ważne jest, by w okresie wzrostu zwierzę pozostało szczupłe; im pies będzie cięższy w początkowym okresie swojego rozwoju, tym większe ryzyko wystąpienia u niego dysplazji;
– wysiłek fizyczny – nadmierny trening młodego psa sprzyja rozwojowi dysplazji, zwłaszcza u psów, które mają skłonności do tego schorzenia; należy pamiętać, że budowa kośćca dużych i olbrzymich ras kończy się między 18 a 24 miesiącem życia, dlatego nie wolno zbytnio forsować zwierzęcia, gdyż może to powodować liczne urazy i pogłębiać zmiany zwyrodnieniowe.
Należy jednak dodać, że nieodpowiednie żywienie czy nadmierny trening nie są w stanie wywołać dysplazji u psa, który nie ma do niej genetycznych predyspozycji.
Objawy
Najczęściej objawy dysplazji są zauważane u psów w wieku 6-12 miesięcy. W przypadku postaci lekkiej tego schorzenia oznaki mogą się pojawić dopiero w wieku 4-5 lat, natomiast przy postaci ostrej nawet w wieku 3-4 miesięcy.
Oznaki dysplazji:
– kulawizna tylnych kończyn (jednej lub obu)
– ostrożne wstawanie, kładzenie się, siadanie
– sztywny chód
– problemy z wchodzeniem po schodach
– problemy ze wskakiwaniem (np. na kanapę lub do samochodu)
– problemy z poruszaniem się po odpoczynku
– sztywność kończyn
– zwiększenie się kulawizny po wysiłki
– niechęć do poruszania się i zabawy
Diagnozowanie
Dysplazję stawu biodrowego diagnozuje się na podstawie badania klinicznego i zdjęcia RTG. Profilaktyczne badanie powinno zostać przeprowadzone już w 4-5 miesiącu życia psa, zwłaszcza, gdy należy on do rasy, która posiada genetyczne predyspozycje do dziedziczenia tego schorzenia.
Leczenie
Leczenie dysplazji może być dwojakie: nieoperacyjne bądź operacyjne. To pierwsze stosuje się u psów, u których objawy choroby są mało widoczne. Polega ono na podawaniu środków przeciwzapalnych i przeciwbólowych oraz hamowaniu procesów zwyrodnieniowych. Należy także utrzymywać odpowiednią wagę ciała psa (likwidować ewentualną nadwagę lub otyłość), kontrolować ilość ruchu oraz stosować leki chroniące chrząstkę stawową (tzw. chondroprotetyki).
Leczenie operacyjne stosuje się przy zaawansowanych zmianach w stawie. Obecnie w chirurgii weterynaryjnej do leczenia operacyjnego dysplazji stosuje się wiele różnych technik. O wyborze najlepszej i najskuteczniejszej decyduje weterynarz przeprowadzający zabieg, na podstawie wyników badań.
Najbardziej kosztowną metodą leczenia dysplazji stawu biodrowego jest wstawienie sztucznego stawu. Pomimo ceny sięgającej niekiedy tysięcy złotych, metoda ta jest dostępna również w Polsce.
Zapobieganie
Nie można zapobiec i zatrzymać rozwoju schorzenia, gdyż jest ono uwarunkowane genetycznie. Z tego względu przed zakupem szczenięcia należy poprosić o hodowcę o wgląd do wyniku prześwietlenia rodziców w kierunku dysplazji. Szczenię powinno mieć rodziców i dziadków z idealnymi stawami (ocena A). Nie wszystkie rasy psów w Polsce muszą mieć robione takie wyniki, jednak każdy uczciwy i doświadczony hodowca sam powinien zlecić ich wykonanie.
Szczeniak, który odziedziczył dysplazję, powinien być odpowiednio karmiony, gdyż ma to wielki wpływ na szybkość rozwoju schorzenia i stopień jego zaawansowania. Takim szczeniętom należy podawać odpowiednią karmę, można również podawać preparaty mineralno-witaminowe, gdyż pomoże to w zwalczaniu objawów choroby, a także zahamuje jej postęp. Należy także odpowiednio regulować aktywność fizyczną i wysiłek psa, gdyż zmniejszy to obciążenie stawów biodrowych i ryzyko urazów.
Polecane produkty
Popularne teraz
Żywienie po zabiegach operacyjnych jamy brzusznej
Wypadnięcie pochwy
Żabia ewolucja
Cystynuria u kotów
Plaga myszy
