Parwowiroza psów

Parwowiroza to wysoce zaraźliwa, występująca na całym świecie choroba zakaźna wywoływana przez parwowirus psów (CPV). Zarazek jest niewrażliwy na większość powszechnych środków odkażających lub muszą one na niego długo działać w celu inaktywacji. Wirus ten jest blisko spokrewniony z parwowirusem kotów (FPV), który wywołuje u tego gatunku panleukopenię. Istnieje kilka wariantów CPV, a niektóre z nich mogą być chorobotwórcze dla kotów. Choroba może wystąpić u psów w każdym wieku, obecnie jednak większość osobników dorosłych jest odporna w wyniku szczepień lub naturalnego kontaktu z zarazkiem. Chorują więc najczęściej szczenięta. Wrażliwe na zachorowanie są wszystkie rasy, jednak szczególną podatność na chorobę wykazują rottweilery i wydaje się, że również dobermany i owczarki niemieckie.

Parwowiroza psów

Parwowiroza to wysoce zaraźliwa, występująca na całym świecie choroba zakaźna wywoływana przez parwowirus psów (CPV). Zarazek jest niewrażliwy na większość powszechnych środków odkażających lub muszą one na niego długo działać w celu inaktywacji. Wirus ten jest blisko spokrewniony z parwowirusem kotów (FPV), który wywołuje u tego gatunku panleukopenię. Istnieje kilka wariantów CPV, a niektóre z nich mogą być chorobotwórcze dla kotów. Choroba może wystąpić u psów w każdym wieku, obecnie jednak większość osobników dorosłych jest odporna w wyniku szczepień lub naturalnego kontaktu z zarazkiem. Chorują więc najczęściej szczenięta. Wrażliwe na zachorowanie są wszystkie rasy, jednak szczególną podatność na chorobę wykazują rottweilery i wydaje się, że również dobermany i owczarki niemieckie.

Źródła i drogi zakażenia

Źródłem zakażenia są zwierzęta chore oraz bezobjawowi siewcy. Wydalanie zarazka zaczyna się kilka dni po zakażeniu i trwa krótko (zwykle do 2 tygodni), jednak wydalany jest w ogromnych ilościach - według badań jeden gram kału zawierającego wirus wystarczyłby do zakażenia miliona psów.
Parwowirus wnika do organizmu droga pokarmową, najczęściej w wyniku bezpośredniego kontaktu z kałem lub wymiocinami zakażonych zwierząt. Nawet śladowe ilości kału na trawniku, odzieży, butach czy klatkach w hodowli wystarczą do przeniesienia infekcji. Również matka może biernie przenieść zarazek z dworu na swoje szczenięta na sutkach, sierści czy opuszkach kończyn. Może też dojść do zakażenia przez łożysko.

Objawy kliniczne

Jak już wspomniano, zachorować mogą psy w każdym wieku, jednak najwięcej przypadków zdarza się wśród młodych psów do wieku około 6 miesięcy, a ryzyko zwiększa się u psów nieszczepionych lub niedostatecznie szczepionych.


  • nagłe, wielokrotne wymioty
  • po 6-48 godzinach do wymiotów dołącza papkowata lub wodnista, cuchnąca, często krwawa biegunka
  • gorączka, a potem obniżenie temperatury ciała poniżej normy
  • niechęć do jedzenia i picia
  • szybko dochodzi do silnego odwodnienia, osłabienia i spadku masy ciała
  • bolesność jamy brzusznej (podkasany brzuch i wygięty grzbiet)
  • nieleczona Parwowiroza może doprowadzić do zgonu już w ciągu 48-72 godzin
  • śmierć jest zwykle wynikiem ciężkich zaburzeń pH, utraty elektolitów i białek co niesie za sobą dalsze ogólnoustrojowe komplikacje, np. zespół rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego (DIC)
  • może dojść do endotoksemii i posocznicy


W przebiegu choroby dominują objawy ze strony przewodu pokarmowego, dużo rzadziej zdarzają się nagłe zejścia śmiertelne bez objawów biegunki lub zapalenia mięśnia sercowego.

Stopień ciężkości choroby zależy, poza wiekiem i szybkością podziału komórek (im szybsze podziały komórek, tym szybsze namnażanie wirusa), także od innych zarazków znajdujących się w przewodzie pokarmowym (pasożyty, wirusy, bakterie).

Rozpoznanie

Bez wykrycia wirusa, można jedynie postawić podejrzenie choroby w czym pomaga:

  • wywiad;
  • badanie kliniczne;
  • podstawowe badanie krwi (charakterystyczna znaczna leukopenia, która występuje bardzo często, jednak nie zawsze lub nie zawsze udaje się na nią trafić, gdyż nie utrzymuje się ona przez cały okres choroby, lecz trwa krótko).


Ostateczne rozpoznanie można postawić po wykryciu parwowirusa w kale (najlepiej wykonać wymaz z prostnicy). Na rynku dostępne są szybkie testy o stosunkowo wysokiej czułości, które z powodzeniem stosowane się w praktyce. Należy jednak pamiętać o tym, że dodatni wynik potwierdza diagnozę, zaś ujemny nie wyklucza, bowiem wydalanie zarazka nie trwa zbyt długo i nawet po 5 dniach od zakażenia może go już nie być w kale. Właściciele często jako argument zgłaszają fakt, że wymioty i biegunka występują dopiero jeden dzień, jednak musimy pamiętać o okresie, w którym wirus namnaża się skrycie bez zauważalnych dla nas objawów.

Leczenie

Należy jak najszybciej wdrożyć leczenie objawowe i jeżeli tylko jest to możliwe poszukiwać możliwości leczenia przyczynowego.
Leczenie objawowe to przede wszystkim bardzo intensywne, dożylne nawadnianie płynami o odpowiednim składzie, objętości i temperaturze. Płynoterapia powinna uzupełniać utraconą w wyniku silnych wymiotów i biegunki wodę, elektrolity, przywracać równowagę kwasowo-zasadową oraz dostarczać substancji odżywczych. Ponadto należy hamować wymioty, zapobiegać powikłaniom bakteryjnym, w miarę potrzeb leczyć inne zaburzenia oraz zapewnić jak najlepsze warunki zoohigieniczne.
Leczenie przyczynowe polega na podawaniu swoistych globulin, surowicy ozdrowieńców, surowicy psów niedawno szczepionych lub interferonu. W praktyce najlepsze efekty uzyskuje się po zastosowaniu globulin, który niestety nie zawsze są dostępne lub ich “zdobycie” może potrwać, a czas podania któregokolwiek z powyższych środków jest bardzo istotny - oczywiście im szybciej, tym większe szanse sukcesu. Globuliny powinno zastosować się także profilaktycznie u wszystkich osobników z tego samego środowiska.

PAMIĘTAJ
Parwowirus bardzo długo przeżywa w środowisku będąc potencjalnym źródłem zakażenia.
1 g kału może zawierać miliard wirionów, co wystarcza do zakażenia miliona psów.
Najskuteczniejszą metodą ochrony jest szczepienie przeprowadzone według właściwego schematu.

data publikacji artykułu: 2014-12-10

Popularne teraz

Komentarze