Burunduk
Burunduk
Burunduki (Tamias sibiricus), zwane inaczej wiewiórkami syberyjskimi, to małe gryzonie zamieszkujące lasy Syberii, tereny wschodniej Azji i Północnej Ameryki. Kojarzone z bohaterami filmów animowanych Chipem i Dailem zyskują coraz większą popularność. Są to bardzo ruchliwe, małe wiewiórki o ciekawym wyglądzie. Burunduki są brązowo szare z jasnym brzuszkiem, na grzbiecie znajduje się 5 brązowych pasów, od głowy wzdłuż grzbietu, aż do ogonka. Zazwyczaj osiągają 20-25 cm długości razem z ogonem. W naturze żyją do 5 lat, w niewoli czas ten się wydłuża do 10 lat. Występują w trzech odmianach barwnych: białej, albinotycznej i cynamonowej.
Burunduki, oprócz oryginalnego wyglądu, posiadają również ciekawy behawior. Są to zwierzęta prowadzące dzienny tryb życia, więc ich obserwacja jest ułatwiona. Posiadają, podobnie jak chomiki, worki policzkowe, dzięki którym przenoszą pokarm oraz materiał na budowę gniazda do norki. Poszczególne osobniki komunikują sie za pomocą rozmaitych dźwięków, przypominających odgłosy ptaków. Więcej czasu spędzają na ziemi w poszukiwaniu pożywienia lub kopiąc norki. Są bardzo czystymi zwierzątkami, załatwiają się w jednym miejscu i dbają o swoją higienę. W warunkach domowych, wiewiórki należy trzymać w klatce i w miarę możliwości wypuszczać, aby swobodnie pobiegały.
Wiewiórki syberyjskie nie nadają się jako pupile dla dzieci, ponieważ proces oswajania trwa dłużej niż popularnego chomika, czy królika. Nawet oswojona wiewiórka nie przepada za przytulaniem, czy głaskaniem. Broniąc się może dotkliwie pogryźć i podrapać.
Zakup
Burunduki najlepiej zakupić od osoby specjalizującej się w hodowli wiewiórek. Posiadając większa ilość zwierząt, mamy możliwość wyboru odpowiedniego gryzonia. Można wówczas sprawdzić zachowanie i wielkość, w porównaniu do innych przedstawicieli gatunku. Dobry hodowca jest specjalistą w dziedzinie utrzymania burunduków, więc z chęcią opowie i doradzi o wymaganiach gryzonia. Jest to zazwyczaj pewne miejsce na pozyskanie zdrowego osobnika. Zaletą jest również cena, ponieważ w prywatnych hodowlach, zwierzęta są dużo tańsze.
Zachowanie burunduków jest w pełni widoczne w większej ilości osobników. Wówczas należy zapewnić większą klatkę, ponieważ często będą się ze sobą bawić skacząc szybko po gałęziach. Często dochodzi do agresji między osobnikami, zazwyczaj jesienią podczas zbierania zapasów na okres zimowy oraz w czasie godów. Para wiewiórek jest jednak trudniejsza w oswojeniu, zaś agresywnego osobnika trzeba odseparować.
Jeśli w okolicy nie ma hodowli pozostaje sklep zoologiczny. Wówczas przed zakupem można poobserwować zachowanie danego osobnika przez kilak dni. Zwierzę powinno być ruchliwe i ciekawskie, o świecącym futerku i nie posiadać ubytków. Siekacze powinny być stykające, wadą są zbyt długie, przerośnięte zęby. Oczy, uszy i nos muszą być czyste, bez żadnych niepokojących wydzielin. Jeśli wygląd i zachowanie nie budzi żadnych zastrzeżeń, możemy przygotować mieszkanie dla nowego lokatora.
Klatka
Burunduki potrzebują wysokiej i dużej klatki. W tym celu nadają się klatki dla szynszyla, tzw. szynszylówki. Minimalne wymagania, które należy zapewnić jednemu osobnikowi to 100cm wysokości, 50cm szerokości i 70cm grubości. Są to wymiary minimalne, utrzymując w takiej klatce należy umożliwić codzienne wybieganie się. Dobrym rozwiązaniem są woliery ogrodowe. Wszystkie ściany woliery, łącznie z dnem, powinny być wykonane z drobnej siatki. W wystroju nie powinno zabraknąć konarów i kryjówek.
Niezbędnym elementem wystroju klatki jest norka, której funkcję w warunkach domowych spełnia domek. Dzięki schronieniu zwierzę czuje się bezpieczniejsze, będzie tam również gromadziło zapasy. Domek dla burunduka powinien być drewniany, ponieważ będzie ulegał notorycznemu podgryzaniu. Nie wymagają dużych schronień, wystarczy domek o wymiarach 15cm szerokości, 7cm długości i 10cm wysokości.
W klatce powinny znaleźć się gałęzi z korą, aby wiewiórki miały lepszą przyczepność. Nie mogą być zbyt cienkie, aby nie złamały się pod ciężarem gryzonia. Konary umożliwią ścieranie, zarówno pazurków, jak i ząbków. Jako ściółkę można stosować grubsze trociny. Ponad to do podstawowych elementów należy poidełko oraz miseczki na pokarm. Miseczki powinny być ciężkie, ponieważ wiewiórka będzie próbowała je podnosić, wysypując pokarm. Do prętów można przymocować kostkę wapienną.
Wystrój można wzbogacić o zabawki dla gryzoni. Powinny być solidne, metalowe lub drewniane.
Co dziennie należy wypuszczać wiewiórkę, aby miała możliwość wybiegania się. Dzięki temu będzie spokojniejsza i w lepszej kondycji. Burunduki potrafią przecisnąć się przez szczeliny, więc wybieg powinien być odpowiednio zabezpieczony. Okna i drzwi zamknięte, szczeliny w okolicy mebli zabezpieczone. Pokój musi być czysty, bez trujących roślin. Są to bardzo szybkie gryzonie, więc wypuszczanie powinno być zawsze kontrolowane, najlepiej po okresie aklimatyzacji i oswojenia. Jeśli burunduk nie będzie oswojony, jego złapanie będzie trudnym zadaniem. Najlepiej pozostawić mu otwartą klatkę tak, aby sam wyszedł i, jeśli to możliwe, sam do niej wrócił.
Żywienie
Żywienie burunduka nie sprawia problemów. Jest łakomy, co można wykorzystać w oswojeniu. Należy uważać, by nie doprowadzić do otyłości, ponieważ, jak każdemu zwierzęciu, szkodzi. Na rynku dostępna jest karma odpowiednio zbilansowana dla tego gatunku. Obecnie nie jest aż tak łatwo dostępna, więc można zastąpić ją pokarmem dla innych gryzoni. W tym celu najlepiej nadaje się karma dla koszatniczek.
Są wszystkożerne, więc można wzbogacić ich dietę, oprócz warzyw i owoców, w pokarm zwierzęcy. W tym celu najlepiej nadają się larwy mączniaków i karaczany. Dodatkiem może być susz z roślin. Burunduki bardzo chętnie jedzą orzechy, jabłka, maliny, nasiona słonecznika, dyni, truskawki, jednak owoce, podobnie jak nasiona oleiste, powinny stanowić dodatek do diety. Pożywną zabawą dla burunduka będzie cała kukurydza lub szyszki.
Można podawać płatki owsiane lub kukurydziane, jednak mogą doprowadzić do podrażnienia skóry.
Z diety trzeba wykluczyć mleko oraz produkty mleczarskie, roślin trujących i powodujących wzdęcia, a także mięsa dużych ssaków. Żywienie powinno opierać się na naturalnych produktach, którymi te gryzonie odżywiają się na wolności.
Oswajanie
Burunduki można oswoić. Proces ten jest długotrwały, jednak wykorzystując ich łakomstwo można łatwo osiągnąć cel.
Po przywiezieniu wiewiórki do domu, należy zapewnić jej spokój, aby przyzwyczaiła się do nowych warunków. Jeśli będzie śmiało poruszać się po klatce obecności człowieka, można próbować podawać smakołyki, rzucając w jej stronę. burunduk z biegiem czasu powinien z zaciekawieniem podchodzić do ręki i szukać przysmaków.
Oswojonego burunduka można zabierać na spacery, jeśli nauczymy go chodzić na smyczy.
Rozmnażanie
U wiewiórek jest słabo widoczny dymorfizm płciowy, ale rozpoznanie płci jest łatwe. Wyraźnie zaznaczone są u samicy sutki, zaś narządy kopulacyjne i odbyt znajdują się blisko siebie. U samca ta odległość jest większa, ponadto widoczne są jądra.
Dysponując dorosłą parą, powyżej 12 miesiąca życia, można dochować się młodych. Okres godowy przypada na wiosnę, zaś po miesiącu samica rodzi w budce kilka, zazwyczaj 5 osesków. Po 2 miesiącach stają się samodzielne i można je odstawić od samicy.
Polecane produkty
Popularne teraz
Zajrzyj do gniazda czarnych bocianów
Wścieklizna - wciąż realne zagrożenie
Dermatofitozy
Dobry sklep zoologiczny
Jak czytać etykiety karm
