Angiostrongyloza

Angiostrongyloza to choroba pasożytnicza wywoływana przez nicienia Angiostrongylus vasorum, należącego do nadrodziny Metastrongyloidea. Obecnie pasożyt występuje w wielu krajach, w tym także w Polsce. Do niedawna uważano, że wrażliwe na zachorowanie są tylko psy, jednak coraz częściej pojawiają się doniesienia o inwazji u kotów. W 2014 roku w Polsce został potwierdzony pierwszy przypadek kliniczny tej parazytozy u kota.

Angiostrongyloza

angiostrongyloza to choroba pasożytnicza wywoływana przez nicienia Angiostrongylus vasorum, należącego do nadrodziny Metastrongyloidea.

Inne nazwy pasożyta:

  • nicień płucny – od miejsca bytowania pasożyta w organizmie;
  • francuski robak sercowy (ang. french heartworm) – od miejsc bytowania w organizmie oraz od lokalizacji geograficznej (pierwsze doniesienia o jego wykryciu pochodziły z regionu Tuluzy).

Występowanie

Obecnie pasożyt występuje w wielu krajach, w tym także w Polsce. Do niedawna uważano, że wrażliwe na zachorowanie są tylko psy, jednak coraz częściej pojawiają się doniesienia o inwazji u kotów. W 2014 roku w Polsce został potwierdzony pierwszy przypadek kliniczny tej parazytozy u kota.

Cykl życiowy pasożyta

Żywiciele pośredni to tacy, w których pasożyt osiąga stadia larwalne, aby następnie przedostać się do organizmu żywiciela ostatecznego, w którym dojrzewa płciowo i rozmnaża się.
Żywiciel parateniczny, czyli rezerwowy, to taki, który nie jest niezbędny do zamknięcia cyklu rozwojowego, w jego organizmie pasożyt nie ulega rozwojowi, jednak ułatwia jego przeniesienie z żywicielami pośredniego na ostatecznego.

W warunkach europejskich żywicielami ostatecznymi dla omawianego nicienia są psy oraz lisy, żywicielem pośrednim – głównie ślimaki, w tym z rodziny pomrowatych (np. Limax maximus), zaś żywicielem paratenicznym – żaby.

Aby doszło do zarażenia, żywiciel ostateczny czyli np. nasz pies, musiałby spożyć inwazyjne larwy L3. Może do tego dojść poprzez:

  • spożycie ślimaka lub żaby;
  • kontakt ze śluzem ślimaków (spożycie trawy, zabawa patykiem zabrudzonym śluzem);
  • wypicie wody, w której żyją zarażone ślimaki;
  • polowanie na zwierzęta, które zjadają ślimaki.


Spożyta larwa przenika przez ścianę jelita do węzłów chłonnych jamy brzusznej, gdzie ostatecznie przekształca się w postać L5 i poprzez naczynia wątrobowe wędruje do serca i tętnic płucnych. Tam przekształca się w dorosłą postać i składa jaja, docierające do płucnych naczyń włosowatych. Tam wylęgają się larwy L1, przenikające prze pęcherzyki płucne. Larwy te są wykasływane do gardła, połykane i wydalane z kałem. Żywiciele pośredni zarażają się larwami, spożywając odchody. W ich organizmie larwa pierwszego stadium, rozwija się do L3 i cykl rozpoczyna się na nowo.

Okres prepatentny, czyli od połknięcia larwy do pojawienia się jaj w kale, wynosi zwykle 1-2 miesiące, ale może się wahać w przedziale 27-108 dni. Żywiciele ostateczni mogą wydalać pasożyty przez klika lat, a nawet całe życie.

Objawy kliniczne

Niewielkie inwazje mogą przebiegać bezobjawowo. Pojawiające się objawy wynikają z lokalizacji pasożytów w organizmie oraz reakcji zapalnych organizmu, spowodowanych migracją larw. Inwazji mogą również towarzyszyć objawy nieswoiste, co opóźnia rozpoznanie.

Postać łagodna:

  • brak objawów;
  • sporadyczny kaszel;
  • odksztuszanie;
  • łagodne odczyny śródmiąższowe / oskrzelowe na RTG klatki piersiowej;
  • objawy nieswoiste (posmutnienie, brak apetytu, pogorszenie kondycji, utrata masy ciała);
  • okresowe wymioty, biegunka.

Inwazja średniego stopnia:

  • częsty kaszel i odchrząkiwanie;
  • duszność;
  • średniego stopnia odczyny śródmiąższowe / oskrzelowe na RTG klatki piersiowej;
  • okresowe wymioty, biegunka;
  • objawy nieswoiste (posmutnienie, brak apetytu, pogorszenie kondycji, utrata masy ciała).

Postać ciężka:

  • silna duszność;
  • nietolerancja wysiłkowa;
  • wybroczyny na błonach śluzowych;
  • krwiaki;
  • krwawienia z nosa, do przewodu pokarmowego;
  • krwiomocz;
  • bardzo wyraźne odczyny śródmiąższowe / oskrzelowe na RTG klatki piersiowej;
  • nieswoiste objawy neurologiczne (chodzenie po okręgu, drgawki, niedowład).

Rozpoznanie

  • wywiad, badanie kliniczne

W celu wykrycia larw, postaci dorosłych pasożyta oraz identyfikacji gatunku:

  • badanie kału (najpewniej test Baermanna z próbek kału z trzech kolejnych dni);
  • badanie popłuczyn z oskrzeli / tchawicy, bioptatów płuc;
  • badanie osadu moczu;
  • techniki serologiczne i molekularne (PCR, ELISA, Western Blot).


RTG, echokardiografia, badania laboratoryjne – jako badania dodatkowe, ułatwiające rozpoznanie i określające aktualny stan kliniczny pacjenta.

Leczenie i rokowanie

Leczenie polega na zastosowaniu odpowiedniego środka przeciwpasożytniczego. Lek musi być stosowany przez ściśle określony czas, a dawka dobrana na podstawie masy ciała pacjenta. Dodatkowo stosuje się leczenie wspomagające aktualny stan pacjenta.
Rokowanie zależy od stopnia nasilenia inwazji – im szybsze rozpoznanie, tym łagodniejsza postać choroby i tym większe szanse na wyleczenie.

Zapobieganie


  • Nie pozwalaj zwierzętom jeść ślimaków

  • Rozważ zastosowanie środków zwalczających ślimaki na swojej posesji

  • Okresowo badaj kał swoich pupili, aby wcześnie wykryć łagodne, bezobjawowe inwazje

  • Regularnie odrobaczaj swoje zwierzęta


data publikacji artykułu: 2014-09-08

Popularne teraz

Komentarze