Dysplazja stawu łokciowego
Czym jest dysplazja stawu łokciowego?
dysplazja stawu łokciowego jest schorzeniem dziedzicznym. Występuje jako najczęstsza przyczyna kulawizny przednich kończyn u szczeniąt. Najczęściej dotyczy ona psów ras dużych i olbrzymich (np. amstaff, pit bull, mastino napoletano, rottweiler, dog niemiecki, owczarek niemiecki, golden retriever).
Mianem tego schorzenia nazywa się 3 wady, występujące w stawie łokciowym w okresie wzrostu:
– niezrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy,
– osteochondroza stawu łokciowego,
– oddzielony wyrostek dziobiasty kości łokciowej.
Wszystkie 3 formy schorzenia prowadzą do zapalenia i zwyrodnienia stawu łokciowego.
Przyczyny
Główną przyczyną występowania dysplazji stawu łokciowego jest dziedziczenie tego schorzenia z pokolenia na pokolenie. Szczenięta dziedziczą od swoich rodziców zaburzenia w prawidłowym rozwoju chrząstki stawowej oraz zahamowanie wzrostu kości łokciowej lub promieniowej. Oprócz cech genetycznych na rozwój dysplazji stawu łokciowego wpływa także źle dobrana dieta (przekarmianie psa, zwłaszcza w wieku szczenięcym oraz zbyt duża ilość niektórych składników, np. fosforu, wapnia i witamin) oraz zbyt duża ilość ruchu w okresie wzrostu zwierzęcia.
Objawy
Objawy choroby występują zwykle w 5-7 miesiącu życia psa, pierwszym z nich jest kulawizna kończyny przedniej (lub obu kończyn). Z początku jest ona łagodna, zdarza się po większym wysiłku i często przechodzi samoistnie. Jednak później następują jej nawroty, a bóle stawu są coraz silniejsze. Niekiedy pojawia się obrzęk stawu łokciowego lub wyraźne zgrubienie.
Inne objawy dysplazji stawu łokciowego:
– trzeszczenie w stawie,
– problemy z wstawaniem, kładzeniem się,
– sztywny chód,
– sztywność kończyn,
– problemy z poruszaniem się (po odpoczynku),
– niechęć do jakiegokolwiek ruchu i zabawy.
Diagnozowanie
Dysplazję stawu łokciowego diagnozuje się za pomocą badania ortopedycznego oraz zdjęcia RTG.
Badanie ortopedyczne pozwala stwierdzić bóle w stawie łokciowym podczas prostowania i zginania kończyny. Czasem wyczuwalny jest obrzęk tkanek i większa temperatura wokół stawu, które świadczą o jego zapaleniu.
Zdjęcie RTG powtarza się kilkukrotnie. Najczęściej wykonuje się serie zdjęć stawu ułożonego w kilku różnych pozycjach. Jeśli nie są one w stanie ukazać dokładnego obrazu stawu, wykonuje się jego tomografię komputerową. Pozwala ona na dokładne zobrazowanie wszystkich elementów stawu.
Pierwsze zdjęcie RTG powinno być przeprowadzone u zwierzęcia w wieku 6 miesięcy, lub wcześniej, gdy wystąpiły nawet najmniejsze objawy wskazujące na dysplazję.
Ostatnie zdjęcie RTG wykonuje się u psa, który skończył 24 miesiące. Jest to zdjęcie decydujące o przydatności psa do hodowli.
Leczenie
Leczenie schorzenia może być dwojakie: nieoperacyjne i operacyjne. To pierwsze stosuje się głównie u psów starszych, u których doszło już do zmian zwyrodnieniowych w stawie, a choroba została rozpoznana zbyt późno. Może być również dodatkiem stosowanym po leczeniu operacyjnym. Ma ono na celu zahamowanie procesów zwyrodnieniowych oraz zwalczanie zapalenia stawów.
W skład leczenia nieoperacyjnego wchodzą:
– kontrola aktywności fizycznej psa,
– utrzymywanie odpowiedniej wagi (likwidowanie ewentualnej nadwagi lub otyłości),
– podawanie leków ochraniających chrząstkę (tzw. chondroprotetyków),
– podawanie leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych.
Leczenie operacyjne polega na przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego. Jednak dotyczy to tylko psów młodych (poniżej 2 roku życia) z występowaniem silnej bolesności stawu i kulawizny. Podczas operacji usuwa się wolne fragmenty kości. Po zabiegu około 70% zwierząt widać poprawę – zanika ból, kulawizna i sztywność stawu. Zwierzę ma lepsze samopoczucie i kondycję. Niestety, nawet przeprowadzenie operacji nie jest w stanie zatrzymać całkowicie rozwoju choroby. Jednak jej wykonanie przynosi pożądane efekty na wiele lat.
Zapobieganie
Nie można zapobiec i zatrzymać rozwoju schorzenia, gdyż jest ono uwarunkowane genetycznie. Z tego względu przed zakupem szczenięcia należy poprosić o hodowcę o wgląd do wyniku prześwietlenia rodziców w kierunku dysplazji. Szczenię powinno mieć rodziców i dziadków z idealnymi stawami (ocena A). Nie wszystkie rasy psów w Polsce muszą mieć robione takie wyniki, jednak każdy uczciwy i doświadczony hodowca sam powinien zlecić ich wykonanie.
Szczeniak, który odziedziczył dysplazję, powinien być odpowiednio karmiony, gdyż ma to wielki wpływ na szybkość rozwoju schorzenia i stopień jego zaawansowania. Takim szczeniętom należy podawać odpowiednią karmę, nie wolno również podawać preparatów mineralnych i witaminowych, gdyż pomoże to w zwalczaniu objawów choroby, a także zahamuje jej postęp. Należy także odpowiednio regulować aktywność fizyczną i wysiłek psa, gdyż zmniejszy to obciążenie stawów łokciowych i ryzyko urazów.
Polecane produkty
Popularne teraz
Leki dla psów i kotów będą droższe
Ziarniniak z wylizywania - skąd się bierze
Żubry ponownie policzone
Kruk - niezwykle bystry ptak
Rehabilitacja po złamaniach kości
