Hodowle karmowe

Hodowle karmowe

Żywienie zwierząt zazwyczaj sprawia najwięcej problemów w hodowli. Dieta musi spełniać odpowiednie wymagania. Gotowy pokarm zazwyczaj nie jest odpowiednio zbilansowany, posiada różne substancje chemiczne, obce zwierzętom w naturze, a więc szkodliwe. Szczególnie te niedogodności dotyczą drapieżników.

Latem zwierzęta karmowe są łatwo dostępne, problem pojawia się zimą. W takim wypadku można albo zakupić żywy pokarm albo pokusić się o własną hodowlę. Taka hodowla ma sens, jeśli posiadamy większą ilość osobników do wykarmienia. Zdecydowanie zmniejsza ona koszt utrzymania tego typu zwierząt.

Prowadząc własną hodowlę, mamy większy wpływ na jakość karmówki. Należy pamiętać, że to, jak dbamy i jak odżywiamy potencjalne ofiary naszych pupili, jest bardzo istotnym elementem. Podając odpowiednio żywioną karmówke, dostarczamy pokarm o wysokiej wartości odżywczej w wyniku czego nasze zwierzę jest w lepszej kondycji i rzadziej choruje.

Wcześniej należy zapoznać się z biologią, zapotrzebowaniami pokarmowymi i charakterystyką zwierzęcia, które planujemy nabyć. Warto wcześniej zasięgnąć rad u doświadczonego hodowcy i dobrać odpowiedni rodzaj karmówki, ponieważ niektóre nie są wskazane.

Wazonkowce

Inaczej zwane doniczkowce. Są to białe robaki 0,5- 4cm żyjące w wilgotnych glebach i osadach dennych zbiorników wodnych. Żyją około 9 miesięcy. Odżywiają się szczątkami organicznymi, które znajdą w glebie.

Aby rozpocząć hodowlę, należy przygotować niewielkie pudełko z mieszanką torfu, piasku i ziemi próchniczej. Następnie umieścić grudkę wazonkowców i zasypać w ściółce nieco pokarmu, najlepiej rozgniecione owoce i warzywa, płatki owsiane itp. Całość przykrywamy szybą, tak oby miała bezpośredni kontakt ze ściółką. Szyba musi być mniejsza od pojemnika hodowlanego. Całość umieszczamy w ciemnym i chłodnym miejscu. Co 3 dni dokładamy pokarm. Po około 3 tygodni można zbierać pierwsze wazonkowce.

Przed podaniem należy je wypłukać. Jest to pokarm kaloryczny, więc należy uważać z podawaną ilością, aby nie doprowadzić do otłuszczenia.

Grindal

Grindale są to małe, białe robaczki o długości około 13 mm. Odżywiają się pokarmem organicznym, który znajdą w glebie. Są bardzo wrażliwe na światło słoneczne i wysychanie.

Hodowla grindala jest łatwa, jednak trudno uzyskać materiał startowy. Pojemnik hodowlany nie może być przezroczysty, w tym celu najlepiej nadają się plastikowe pojemniki po lodach 1 litrowych. W wieczku trzeba wywiercić otwory i zakryć gazą, dzięki której nie dostaną się do pojemnika muchy. Wnętrze wypełniamy ściółką, może być zwykła ziemia. Grindale nie mogą żyć w kwaśnym podłożu z dodatkiem chemicznym, czyli bez nawozów. Wlać wodę z 1 łyżeczką sody, na wysokość 1cm, następnie wsypać ziemię do 10cm. Następnie spryskać ściółkę do momentu, aż poziom wody na dnie wzrośnie o centymetr. Na powierzchni umieścić grudkę grindali i położyć pokarm. Grindale można karmić kaszką ryżową, sparzoną bułką, białym pieczywem ugotowanym w mleku, sparzonymi biszkoptami i płatkami owsianymi. Dokładając pożywienie w razie ubytku. Grindale nie jedzą suchego pokarmu, więc trzeba go zraszać. Pudełko z hodowlą należy umieścić w ciepłym pomieszczeniu.

Po miesiącu na ściółkę położyć szybę i mokrą karmę, grindale szybko znajdą się na powierzchni, umożliwiając hodowcy zebranie odpowiedniej ilości. Porcję umieszczamy w wodzie i starannie płuczemy przed podaniem. Grindale są kaloryczne.

Dżdżownice

Jako ściółki używamy gleby, w której żyją dżdżownice. W tym celu najlepiej sprawdza się czarna ziemia z lasów liściastych. Na początek wystarczy garść dżdżownic. Dodajemy pokarm, zagrzebując w ziemi, w postaci posiekanych owoców, warzyw i liści (nie wskazane są liście buku, dębu i drzew iglastych). Uzupełniać pokarm w miarę jego ubytku. Porcje dobieramy do ilości karmówki w zbiorniku. Na 1kg dżdżownic przypada 1kg karmy. Pojemnik powinien być przykryty, z odpowiednią wentylacją. Dżdżownice nie lubią światła, pokrywa uchroni je również przed drapieżnikami. Pojemnik z karmówką należy utrzymywać w cieple (16-20C) oraz z wysoką wilgotnością (80%).

Przed podaniem porcję dżdżownic przenieść do samych owoców i warzyw, aby mogły opróżnić układ pokarmowy z ziemi, zastępując ją wartościową karmą. Jednoczenie oczyszczą się z gleby.

Świerszcze

Świerszcze są jedną z powszechniejszych karmówek. Ich hodowla, w zależności od gatunku świerszcza, może stanowić problemy wynikające z konieczności posiadania kilku zbiorników hodowlanych. Należy segregować świerszcze uwzględniając wielkość i przydzielać do odpowiedniego pojemnika, aby wyrównanie było jak najbardziej zbliżone. Uchroni to przed kanibalizmem.

Aby osiągnąć dobre wyniki, trzeba posiadać około 200 świerszczy, z czego większość to samice. Rozróżnianie płci jest bardzo łatwe. Samice posiadają na końcu odwłoka pokładełko, które umożliwia składanie jaj w glebie, ponad to samce mają sztywniejsze skrzydła, dzięki którym wydają dźwięki.

Na dno akwarium należy umieścić plastikowy pojemnik ze ściółką, który będzie można łatwo wymienić. Na ściółce powinna być siatka, która umożliwi złożenie jaj, jednak zapobiegnie ich wykopywaniu przez świerszcze. Pokarm stanowią części organiczne. Niezbędnym elementem jest niewielka, płytka miseczka z wodą. Na dno trzeba umieścić piasek bądź drobne kamyczki, aby świerszcze się nie potopiły. Całość przykrywamy siatką.

Po złożeniu przez dorosłe świerszcze jaj, pojemnik z ziemią należy przenieść do innego zbiornika. Średnio tą czynność powtarzać co 10 dni (zależnie od gatunku hodowanego świerszcza). Zbiornik na młode powinien być ogrzewany, co przyspiesza ich rozwój. Powinien również posiadać wytłaczanki, które zwiększają przestrzeń życiową świerszczy oraz umożliwiają schronienie podczas wylinki. Po około 2-3 tygodniach powinny pojawić się świerszczyki, które karmimy drobnym pokarmem, np. pyłem dla rybek z dodatkiem wapnia. Pokarmu powinno być dużo, zapobiegnie to kanibalizmowi.

Świerszcze podawać najlepiej po wylinkach, kiedy pancerz jeszcze nie jest mocno zchitynizowany. Są nieco kłopotliwe podczas karmienia pająka w okresie wylinki, wówczas należy świerszcze zastąpić innym pożywieniem. Występuje też u nich dość duża śmiertelność.

Szarańcze

Szarańcze są ruchliwe, więc stanowią atrakcję dla naszych pupili, zapewniając im odpowiednią dawkę ruchu, zaspokajając instynkt łowiecki. Hodowla jest podobna do świerszczy. Również zalecana jest segregacja ze względu na wielkość.

Na jednego samca przypadają 3-4 samice. Owady te umieszczamy w terrarium z bardzo dobrą wentylacja. Wymagają odpowiedniej temperatury, w dzień w granicach do 30-40C, w nocy do 30C. Wilgotność wystarczy taka, jaka utrzymuje się w pokoju. W pojemniku hodowlanym umieszczamy mniejszy pojemnik, w którym jest torf z pionowymi, szklanymi rureczkami z wodą. Dzięki nim możliwe jest utrzymanie odpowiedniej wilgotności ściółki w głębszych warstwach. Po złożeniu jaj wymieniamy pudełko. Szarańcze karmimy tak jak świerszcze, czyli roślinami zielonymi, owocami, warzywami, płatkami owsianymi itp.

Pojemnik z jajami przenosimy do innego terrarium, tam powinny znaleźć się wytłaczanki, które zwiększają przestrzeń życiową nimfom. Niższa temperatura od zalecanej, powoduje obniżenie wzrostu, co jest korzystne podczas rozplanowania karmienia nimi naszych zwierząt drapieżnych. Młode osobniki karmimy roztartym, drobniejszym pokarmem. Podobnie jak świerszcze. Po 1-2 miesiącach świerszcze przechodzą ostatnią wylinkę i do tego czasu należy całość skarmić. Chyba, że planujemy rozbudować stado hodowlane. Po ostatniej wylince szarańcze żyją około 3 miesięcy.

Mączniaki

Najlepiej hodować je w zbiorniku z dużą powierzchnią dna. Ściółkę powinno stanowić pożywienie mączniaków, czyli mieszanka otrębów pszennych wraz z dodatkami takimi jak kiełki, mąka, płatki owsiane. Raz na tydzień na powierzchni powinno się układać startą marchew, owoce. Co 2-3 tygodnie podać kawałki mięsa lub pokarm dla rybek. Nie należy zraszać podłoża, ponieważ przyczynia się to do pleśnienia pokarmu. W zbiorniku można umieścić wilgotny materiał. Całą ściółkę trzeba wymienić raz na 3 miesiące, zależnie od stopnia zanieczyszczenia odchodami.

Mączniaki podawać z drugiego wylęgu, ponieważ pierwsze będą stanowić stado hodowlane. Samice mączniaka żyją ok. 3 miesięcy, w ciągu których składają 150 jaj. Po tygodniu lęgną się larwy, liniejące kilkakrotnie przez dwa tygodnie. Larwy trzeba podawać zaraz po wylince.

Drewnojad

Hodowla wymaga, tak jak w przypadku mączniaka, zbiornika o dużej powierzchni dna. Ściółkę stanowią elementy drewna zaatakowane brunatna zgnilizną. Takie drewno odpada "płatami", w których larwy będą toczyć tunele, a dorosłe osobniki składać jaja. Bloczki trzeba zraszać wodą, aby były wilgotne. Po zniesieniu jaj wymieniamy elementy drewniane. Te z jajami umieszczamy w innym zbiorniku. Temperatura powinna być wysoka, ok. 30C. Drewnojady karmimy owocami, warzywami, czasem z dodatkiem mięsa.

Drewnojady podajemy zaraz po linieniu, aby nie zawierały zbyt dużej ilości chityny. Dorosłe osobniki żyją rok czasu.

Karaczany

Są to zwierzęta, słynące z bardzo dużej odporności. Przenoszą bardzo dużo chorób, dlatego należy podawać jedynie osobniki hodowlane. Jest bardzo dużo gatunków, do karmówek wybierać łatwo dostępne i szybko rozmnażające się. Zalecane są karaczany argentyńskie, tureckie, arlekiny, szare.

Pojemnik powinien być bardzo szczelny, z zabezpieczonymi otworami wentylacyjnymi. Niektóre gatunki można utrzymywać w zbiornikach odsłoniętych, ponieważ jeśli zapewni im się odpowiednie warunki, nie będą skłonne do ekspansji. 'Wystrojem' terrarium będą wytłaczanki po jajkach, które zwiększą powierzchnię życiowa karaczanów. Podłoże nie jest wymagane, utrudni utrzymanie odpowiedniej higieny w zbiorniku. Karaczany karmimy warzywami, owocami, karmą dla psa, kotów lub ryb, pokruszonym chlebem z bułką, płatkami owsianymi. Jeśli zapewnimy dużo wilgotnego pokarmu, to miseczka z wodą będzie zbędna.

Po zakupie dorosłych osobników można po kilku tygodniach spodziewać się larw. Samica po zapłodnieniu wytwarza ootekę z jajami, którą się opiekuje, nie należy jej płoszyć, ponieważ zagrożona zostawia jaja.

Mole woskowe

W szczelnym pojemniku z wentylacją umieszczamy woszczyznę. Najlepiej bezpośrednio od pszczelarza, ponieważ będą tam już znajdować się jaja. Woszczyznę umieszczamy w połowie pojemnika, utrzymując wyższą temperaturę. Po wylęgu należy umieścić inne, sparzone plastry wosku. Zabieg ten ma na celu dostarczenie karmówce pożywienia, bez możliwości wylęgu nowych larw.

Muszki owocowe

Hodowle najwygodniej prowadzić w dużych słoikach. Na dnie umieścić mieszankę owocową, skórkę od banana itp. Słoik postawić w ciepłym pomieszczeniu i poczekać aż w pojawią się muszki. Następnie otwór zabezpieczyć gazą. Po 14 dniach powinny pojawić się nowe muszki wzbogacając liczebność naszej hodowli. W celu odłowienia odpowiedniej liczby, należy zastąpić gazę woreczkiem i poczekać aż owady wlecą do niego. Można umieścić słoik w kartonie lub zasłonić materiałem, wówczas muszki szybciej znajda się w woreczku, ponieważ będą się kierowały w stronę światła. Woreczek na chwilę umieścić w lodówce, co spowoduje obniżenie ich aktywności. Oprószone preparatem witaminowym można umieścić w terrarium.

Raki marmurkowe

Szybko się rozmnaża i jest stosunkowo odporny na niewielkie błędy terrarysty. Wrażliwe są na brak powietrza, więc niezbędny jest napowietrzacz.

Dno zbiornika powinien stanowić drobny żwirek, w którym będą one mogły kopać szukając pożywienia. Raki poruszają się po dnie, więc wysokość nie jest istotna. Nie jest potrzebna grzałka. Co tydzień należy robić podmianę wody, na stałe powinien być zamontowany niewielki filtr. W akwarium muszą znaleźć się liczne kryjówki, zaś całe akwarium trzeba zabezpieczyć przed ucieczką.

Można je karmić tym samym pokarmem co żółwie wodne lub specjalnym, dla skorupiaków. Biorąc pod uwagę fakt, że raki żerują na dnie, pokarm musi opadać do ich strefy bytowej. Dietę urozmaicać żywymi rybami, ślimakami oraz pokarmem roślinnym.

Samicę należy przenieść do zbiornika przeznaczonego na młode, po opuszczeniu ostatniego osobnika z odwłoka, samicę ponownie umieszczamy w zbiorniku hodowlanym. Młode muszą mieć dużo kryjówek, ponieważ występuje u nich kanibalizm. W tym celu sprawdzi się grubszy żwirek. Żywienie opiera się na tych samych składnikach co dorosłych raków, należy jednak stosować drobniejsze frakcje.

W zbiorniku z małymi raczkami nie powinno być filtra, ponieważ może stanowić dla nich zagrożenie.

Ryby

W roli karmówek najlepiej sprawdzają się ryby żyworodne, głownie gupiki. Akwarium należy wyposażyć w rośliny, zapewniające kryjówki. Nie wymagają specjalnych warunków, więc można je utrzymywać w niewielkim zbiorniku bez podłoża. Rośliny powinny stać w plastikowych pojemniczkach. Przy odpowiedniej pielęgnacji, ryby nie wymagają filtra ani napowietrzacza. Jeśli pokój jest ciepły, zbędna jest również grzałka. Gupiki nawet w tak prymitywnych warunkach bardzo dobrze się rozmnażają.

Gryzonie

Dorosłe podajemy wężom, oseski również niektórym gadom i płazom. Należy pamiętać, że karmienie żywymi gryzoniami stanowi duże zagrożenie. Gryzoń broniąc się przed drapieżnikiem, może go silnie pogryźć. Najlepiej stosować mrożone lub ogłuszone osobniki.

W zależności od gatunku karmówki, należy dobrać odpowiedni zbiornik. W klatce powinna znajdować się ściółka, najczęściej są to trociny. Wewnątrz nie powinno zabraknąć siana, potrzebny jest również domek (kryjówka), poidełko oraz karmnik. Można umieścić rolki po papierze toaletowym bądź papierowych ręcznikach.

Gryzonie karmimy, zgodnie z gatunkiem, karmą dostępną w sklepie zoologicznym. Trzeba urozmaicać świeżymi warzywami, owocami i roślinami zielonymi (mlecz, trawa itp.). Powinny znajdować się również elementy służące do ścierania ząbków, np. gałązki drzew.

U myszy ruja trwa co tydzień, młode rodzą się co 20 dni (19-21). Średnio z jednego miotu można pozyskać do 8 osesków. Po miesiącu młode się usamodzielniają i można je oddzielić od matki. W związku z tym, jedna samica w ciągu roku może dać 4-6 miotów.

Rozród szczurów jest podobny, jak u mysz. Z tą różnicą, że mioty są liczniejsze, mogą urodzić nawet 13 młodych.

Coraz większą popularność zdobywają Mastomys. Są to gryzonie podobne do myszy, tylko większe, z wyłupiastymi oczami. Bardzo dobrze sprawdzają się jako karma dla węży, które przestają przyjmować standardowych gryzoni. Ich hodowla jest taka sama jak innych gryzoni. Samice mają więcej sutków, rodzą zazwyczaj do 12 młodych, ale zdarzają się liczniejsze mioty. Pozostałe parametry rozrodu takie same jak u myszy. Aby samica była skutecznie pokryta przez samca, należy udostępnić im dość dużą przestrzeń, ponieważ rytuał kopulacji obejmuje wcześniejszą gonitwę po dnie zbiornika.

Świnki morskie są karmówką dla dużych węży. ruja występuje u nich co 20 dni, zaś zapłodnione samice rodzą po 60 dniach 1-6 osobników. Młode stają się samodzielne po miesiącu.

Jako karmówka u bardzo dużych węży można stosować króliki, jednak ich hodowla, w porównaniu do częstotliwości karmienia, nie jest opłacalna. Dorosłe króliki potrzebują dużo więcej miejsca niż inne karmówki. Dlatego też, zazwyczaj są nabywane ze sklepów z tego typu pożywieniem dla węży.

Pokarm żywy jest bez wątpienia najlepszą formą dostarczania pożywienia dla naszych drapieżnych pupili (za wyjątkiem gryzoni). Umożliwia ruch, zajęcie oraz namiastkę natury w warunkach domowych. Należy pamiętać, że tego typu pokarm można podawać tylko z hodowli karmowych, te pozyskane w naturze są wektorami dla wielu patogenów, które mogą doprowadzić do śmierci utrzymywanych przez nas zwierząt.