Psia starość

Decydując się na psa, niewiele ludzi zastanawia się nad tym, co będzie za kilka lat, kiedy pies zacznie się starzeć. Psy przeciętnie żyją od 12 do 15 lat, rzadziej do 16 czy 18. Długość ich życia zależy od takich czynników jak: obciążenie genetyczne poszczególnych ras, odpowiednia praktyka i profilaktyka właścicieli (dieta, dbałość o przestrzeganie regularności szczepień, częstotliwość i długość spacerów), a nade wszystko okazywana miłość. Przyczyną śmierci zwierzaka może być zarówno niezależny, zewnętrzny czynnik, (np. uraz mechaniczny, spowodowany wypadkiem) jak i zaawansowany wiek oraz związane z nim dolegliwości.

Wiek psa liczymy trochę inaczej niż ludzi. Pierwszy rok życia psa to ok. 14 lat życia człowieka. Następny rok liczymy jako 7 lat. Niektórzy naukowcy nie rozdzielają tych dwóch pierwszych lat życia psa, ogólnie szacując, że pies 2-letni jest dorosły i porównuje się go do człowieka ok. 21 - 23- letniego. Wraz z ukończeniem drugiego roku życia czworonoga, każdy kolejny rok życia to mniej więcej 5 lat człowieka. Tak więc psa, który przeżył 12 lat można porównać do człowieka w wieku około 70 lat.

Proces starzenia się psa

Psy, co wynika z powyższych obliczeń, starzeją się o wiele szybciej niż ludzie. Jednocześnie proces ten przebiega bardzo podobnie. Zwykle zauważamy, że pies jest stary, dopiero gdy zaczyna siwieć. Tymczasem powinniśmy wiedzieć, że starość zaczyna się dużo wcześniej. Szacuje się, że 6 - 7 rok życia psa to czas, kiedy zwierzę wchodzi w etap starości. Proces ten postępuje bardzo powoli. Pies, który był dotąd aktywny, staje się spokojniejszy. Coraz wolniej się porusza i więcej śpi.

Z czasem także ma mniejszy apetyt. Związane jest to z pogorszeniem węchu i smaku. Dobrym sposobem jest wówczas podgrzewanie niejadkom posiłków. Wydobywamy tym samym, zachęcający do jedzenia, aromat z pożywienia.

Wraz z upływem lat pies staje się bardziej wrażliwy na zmiany temperatury, co skutkuje częstymi chorobami i trudniejszymi powrotami do zdrowia. Psy są na tyle mądrymi zwierzętami, że same potrafią zadbać o siebie, jednocześnie dając nam to odczuć. Przy brzydkiej pogodzie, pies może np. odmówić wyjścia na spacer. To oczywiste, że zwierzę, czując pogorszenie sił witalnych, zacznie w końcu stronić od towarzystwa. Objawem starzenia może być dodatkowo problem z wypróżnianiem się, uwagę trzeba więc zwrócić na jedzenie podawane psu (o czym szerzej w dalszej części artykułu). Zaburzenia mogą dotyczyć ponadto wzroku. Większości psów słabną oczy, zdarza się występowanie takich chorób jak zaćma czy jaskra starcza. Problemem staje się wtedy przemieszczanie się. Częstym utrapieniem dla zwierzaków są na starość schorzenia ortopedyczne - chociażby zwyrodnienie kręgosłupa (np. u jamników) czy chrząstek stawowych. U zwierząt starzejących się zaobserwowano także osłabienie mięśni, niedosłuch lub paradontozę. Mogą pojawić się zaburzenia kardiologiczne: niewydolność krążenia, nadciśnienie, zaburzenia przewodzenia w mięśniu sercowym. Występują, co więcej, schorzenia onkologiczne związane z nowotworami jajników, jąder, wątroby, płuc, śledziony lub kości.

Ważnym zagadnieniem związanym ze starością psa są - nierzadko zachodzące - zmiany w mózgu.

Świadczą o nich : dezorientacja (problemy z rozpoznawaniem miejsc, ludzi, zagubienie w znanym otoczeniu), zaburzenia snu (brak snu w nocy, ale częstsze drzemki w ciągu dnia), pogorszenie kontaktu z właścicielem (bez entuzjazmu reaguje na zabawę lub pojawienie się członków rodziny), zaburzenia zachowań wyuczonych (brak kontroli oddawania moczu i kału, co za tym idzie brak uczucia potrzeby wychodzenia na spacery).

Podsumowując, wraz z okresem starości osłabia się, tak jak u ludzi, układ odpornościowy. Z tej przyczyny choroby atakują najszybciej najsłabsze narządy w naszym organizmie.

Poza wszystkimi problemami, związanymi z fizjologią starzejącego się psa, okres ten ma swoisty wymiar emocjonalny. Zarówno pies jak i jego Pan przeżywają etap starości w specyficzny sposób. Tą trudność potrafią zrozumieć tylko ci właściciele czworonogów, którzy owej sytuacji doświadczyli. Zrozumiałe jest, że pies starzeje się wraz z nami. Tym samym odzwierciedla niejako nasze życie. Naszego pupila traktujemy jak członka rodziny, więc tym trudniej jest obserwować jego niedołężność. Przeżył on z nami kawał czasu, czasem zdawać się może, że całe życie. Warto więc zrobić wszystko by pomóc naszemu czworonożnemu przyjacielowi uporać się z niełatwym przecież etapem życia, jakim jest starość.

Starość z uśmiechem na pysku

Przestrzegając kilku prostych zasad możemy pomóc swojemu pupilowi przejść przez starość.
Większość schorzeń, odpowiednio szybko wykrytych, ma szansę na wyleczenie.
Jeśli pies ma problemy np. z chodzeniem, porusza się z trudem na sztywnych łapach, można u niego podejrzewać zapalenie lub zwyrodnienie stawów. Chorobę tę leczy się bardzo skutecznie, podając odpowiednie preparaty, które przepisuje lekarz. Ich regularne stosowanie bardzo poprawia samopoczucie zwierzęcia, zwiększa jego aktywność fizyczną, a przede wszystkim znosi ból. Pamiętajmy wobec tego o regularnych wizytach u lekarza weterynarii. Zalecane jest przynajmniej raz w roku wykonanie badań kału, moczu oraz morfologia krwi. Dzięki temu można w miarę szybko wykryć chorobę i zacząć z nią walczyć. Jest to o tyle ważne, że w wielu przypadkach powodem niepowodzeń w leczeniu starych zwierząt jest właśnie zbyt późne zgłoszenie ich do lekarza.

Procesu starzenia nie jesteśmy w stanie zatrzymać, możemy go jednak nieco opóźnić. Wystarczy wprowadzić odpowiednią dietę i aktywność fizyczną. Czynnikiem wpływającym na zbyt szybkie starzenie jest stres. Należałoby go zatem ograniczyć.

Sport to zdrowie!

Nie od dziś wiadomo, że regularne uprawianie sportu jest źródłem długiej młodości. Sport ma ogromny wpływ na zdrowie i kondycję zwierząt. Dobrze dostosowany do wielkości psa oraz jego stanu zdrowotnego (największą uwagę zwraca się na układ sercowo-naczyniowy), może być świetnym antidotum na starzenie się czworonoga. Najłatwiej dba się o psy ras miniaturowych. Dzięki temu, że są niewielkie, mogą ćwiczyć nawet w mieszkaniu. Ponadto mają skłonność do nadaktywności, co skutecznie zapobiega ich otyłości. Właściciele ras średnich powinni odbywać ze swoimi pupilami spacery około 15 -minutowe co najmniej 3 razy dziennie. Zapewniają w ten sposób odpowiednią dawkę aktywności fizycznej swoim zwierzętom. W przypadku ras większych zaleca się, by spacery odbywały się w podobnym czasie jak u ras średnich, z tą różnicą, że należałoby wprowadzić regularne, przynajmniej 5-minutowe, bieganie np. na sam koniec spaceru. Uwagę na swoje czworonogi powinni także zwrócić właściciele psów podwórkowych. Przekonanie o tym, że Twój pies, spędzający całe dnie na podwórku, ma dostarczaną odpowiednią dawkę wysiłku fizycznego, może być mylne. Może się okazać, że pies całe dnie spędza w budzie. Ważne jest więc dostrzeżenie różnicy pomiędzy aktywnym spacerem a biernym i bezproduktywnym spędzaniem czasu na świeżym powietrzu.

Prawidłowo dawkowany wysiłek fizyczny sprawia, że pies lepiej się czuje, lepiej wygląda i prawdopodobnie dłużej żyje. Ilość i jakość ruchu ma niebagatelny wpływ na funkcjonowanie serca i płuc. Wzmacnia również siłę mięśni oraz utrzymuje elastyczność stawów.

Aktywność ruchowa psa powinna być utrzymywana przez całe życie, aż do momentu gdy lekarz zaleci zmniejszenie aktywności fizycznej.

Zmień dietę i obyczaje

Można przyjąć, że ok. siódmego roku życia, pies powinien zacząć przyjmować inną dietę. Jeśli do tej pory pies jadł gotowe pokarmy, warto zmienić jego posiłki na dostosowane do potrzeb starzejących się psów. Jeśli jednak pies całe życie karmiony był domowymi sposobami, poproś o wskazówki swojego lekarza weterynarii. Wybierając dietę dla swojego zwierzęcia pamiętaj o tym, by była ona lekkostrawna. Zawierać może dodatkowo łatwo przyswajalne białka oraz zwiększone dawki witamin. Ważne jest, by ułatwiała perystaltykę jelitom i zapewniała regularne stolce.

Kolejną ważną wskazówką, jest zwrócenie uwagi nie tylko na jakość, ale i na ilość spożywanego przez psa pokarmu. W wyniku mniejszej aktywności fizycznej pies, by zachować sylwetkę, a przede wszystkim by nie chorować, powinien spożywać mniejsze porcje kalorii. Jeśli będziesz podawał swojemu pupilowi cały czas te same porcje jedzenia, zacznie magazynować tłuszcz, który może stać się przyczyną wielu chorób.

Niezależnie od tego, jakie zmiany chciałbyś wprowadzić, pamiętaj, żeby wszystkie modyfikacje w diecie swojego podopiecznego wprowadzać ostrożnie i pod kontrolą lekarza weterynarii.



Odpowiednia aktywność fizyczna i zmiany w żywieniu to jednak nie wszystko. Starszemu psu należy poświęcić więcej uwagi. Bardzo często wiąże się to ze zmianą naszych przyzwyczajeń, wieloma wyrzeczeniami i ze wzmożoną troską. Musisz wiedzieć, że zmienia się nie tylko ciało, ale i psychika twojego podopiecznego. Z wiekiem, podobnie jak u ludzi, pogłębiają się np. stany lękowe. Ich objawem może być obecność psa przy swoim właścicielu niemalże przez cały czas. Jeśli nawet zachowanie Twojego psa wyda ci się natrętne, postaraj się go zrozumieć - przy Tobie czuje się bezpiecznie. Ze zmianami, jakie zachodzą w psychice czworonogów, mogą wiązać się również nasilone, negatywne zachowania. Jeśli pies np. od szczenięcia przejawiał agresję wobec nowych gości w domu, może się zdarzyć, że na starość będzie jeszcze gorzej. Ta wzmożona drażliwość wobec otoczenia może być skutkiem dolegliwości wieku starczego.

Etap starości jest zawsze trudny. Bez względu na to jak bardzo będziemy dbać o naszego czworonożnego przyjaciela, ile pracy włożymy w to, by jak najmniej cierpiał, nie jesteśmy w stanie powstrzymać biegu czasu. Możemy postarać się, by nasz pupil zachował siły witalne jak najdłużej, ale nie jesteśmy w stanie sprawić, by żył wiecznie. Właściciele często starają się przygotować do tego, co nieuchronnie kiedyś nastąpi - do śmierci pupila. Mimo, iż wiele osób stara się racjonalizować, tą trudną sytuację, śmierć jest zawsze smutna, niespodziewana i przychodzi nie w porę.

Nie mając na nią wpływu, postarajmy się do końca życia naszego pupila podarować mu jak najwięcej troski i miłości. Jego wdzięczność i dobre wspomnienia pomogą nam później przetrwać, nieunikniona przecież, utratę ukochanego członka rodziny.