Nauka czystości u psa

Szczeniaki, jak wszystkie inne młode zwierzęta, nie kontrolują początkowo załatwiania potrzeb fizjologicznych i "wypadki" są nie do uniknięcia. Naukę zachowania czystości powinno się zacząć od razu, gdy tylko szczeniak pojawi się w domu.

Szczeniaki, jak wszystkie inne młode zwierzęta, nie kontrolują początkowo załatwiania potrzeb fizjologicznych i "wypadki" są nie do uniknięcia. Naukę zachowania czystości powinno się zacząć od razu, gdy tylko szczeniak pojawi się w domu.

Wiek

Optymalnym wiekiem na rozpoczęcie nauki zachowywania higieny jest okres pomiędzy siódmym a dziewiątym tygodniem życia. Istotnym jest, że w tym czasie zwierzę nie działa jeszcze nawykowo i mamy na nie większy wpływ niż później, kiedy to do głosu dojdą jego preferencje osobnicze. Oczywiście pies starszy niż dziewięć tygodni również może nauczyć się pożądanych zachowań, jednak praca z nim zajmie więcej czasu.

Spacery

Kluczowe w nauce załatwiania się na dworze jest częste, nawet do dziesięciu razy dziennie, wyprowadzanie psa na spacer. Znalezienie stałego miejsca spacerów pomoże zwierzęciu identyfikować zostawiony przez siebie zapach z czynnością załatwiania się, co ułatwi wam efektywną współpracę. Pieska należy wyprowadzać od razu po obudzeniu, po zabawie, a także kwadrans po posiłku. Wiele szczeniąt potrzebuje trochę pobiegać przed wydalaniem, pobudza to bowiem perystaltykę jelit oraz pozwala się skupić na celu spaceru. Nie należy się spieszyć. Pies musi mieć wystarczającą ilość czasu na załatwienie swoich potrzeb. Przerwy między spacerami nie mogą być zbyt długie. Należy wyprowadzać pieska zawsze, kiedy skamleniem bądź krążeniem wokół drzwi daje nam sygnał, że istnieje taka potrzeba.

Nagroda i kara

Załatwienie się na dworze jest sukcesem, za jaki psu należy się nagroda. Smakołyk podany natychmiast po zakończeniu tej czynności jest dla pupila jasnym sygnałem pochwały i zachętą do dalszych dokonań na tym gruncie.

Nie należy zapominać, że ograniczona objętość szczenięcego pęcherza także może mieć swoje konsekwencje w postaci mokrych plam na podłodze. Nawet najbardziej pojętny piesek może mieć problem z utrzymaniem wydalin, szczególnie w początkowej fazie nauki. Nie wolno psa karać, strofować podniesionym głosem czy szturchać, słowem nie wspominając o tak barbarzyńskich metodach jak bicie czy wpychanie psiego nosa w odchody. Taka reakcja nie dość, że z pewnością dalekimi krokami oddali nas od celu, jakim jest nauczenie pupila higieny, to dodatkowo bardzo negatywnie wpłynie na nasz kontakt z podopiecznym. Pokłady cierpliwości i zrozumienia są więc niezbędne dla przeprowadzenia udanego procesu nauki.

Miejsce, w którym piesek załatwił się w domu należy szybko posprzątać, używając detergentów eliminujących zapach np. moczu. Uniemożliwi to zwierzęciu ponowna identyfikację tego miejsca jako przeznaczonego do załatwienia potrzeb fizjologicznych. W lecznicach weterynaryjnych dostępne są specjalne środki czystości, służące do mycia i dezynfekowania pomieszczeń po zwierzętach.

Metodą, której z powodzeniem można użyć podczas przeprowadzania treningu czystości jest metoda klikerowa. Poświęciliśmy jej odrębny artykuł na portalu Vetopedia.

Także młodsze szczenięta, trzymane głównie w domu, można uczyć higieny, stosując opisane powyżej metody. W takim wypadku spacer zastępuje wynoszenie szczenięcia do pomieszczenia, w którym ma się ono załatwiać. Cała reszta treningu czystości przebiega właściwie identycznie.

Miejsce, w którym pies się załatwia można wyłożyć specjalnymi podkładami (dla ludzi bądź dla zwierząt, dostępne w aptekach lub sklepach zoologicznych). Zapach takiego pomieszczenia powinien kojarzyć się zwierzęciu z załatwianiem się, co nie zmienia jednak faktu, że należy je utrzymywać w nienagannej czystości.

Pamiętajmy, że późniejsze przejście na opcję "spacerową" jest dalszym ciągiem tego samego, wymagającego konsekwencji, ale i przychylności, procesu szkolenia pieska. Dobrze prowadzony szczeniak przestrzega wspólnie z opiekunem wypracowanych zasad już w czwartym miesiącu życia. Nie należy jednak zapominać, że zawsze trzeba zwracać uwagę na zachowania nawet już wyszkolonego psa, by w razie potrzeby odpowiednio wcześnie móc je modelować.

Problemy

Problemy z wydalaniem mogą mieć bardzo zróżnicowane podłoże. Jedną z przyczyn takiego zachowania może być źle przeprowadzony trening czystości. Także agresja opiekuna, jego podniesiony ton czy stosowana przemoc mogą stać się przyczyną niekontrolowanego, spowodowanego strachem, oddawania moczu czy kału. Czasem specyficzne cechy osobnicze, takie jak wyjątkowa lękliwość, mogą sprzyjać popuszczaniu. W takich sytuacjach działanie właściciela powinno się koncentrować na zapewnieniu zwierzęciu spokoju i poczucia bezpieczeństwa, co pozwoli zminimalizować ryzyko wystąpienia niepożądanych zachowań. Zanim jednak zaczniemy analizować problem pod kątem problemów behawioralnych, wykluczyć należy (drogą konsultacji weterynaryjnej) infekcje dróg moczowych, cukrzycę czy niewydolność nerek, których to chorób efektem może być takie właśnie zachowanie.

Nie należy mylić popuszczania ze znakowaniem terenu, które zdarzać się może (nawet w mieszkaniu) niewykastrowanym samcom. Często kastracja rozwiązuje skutecznie tak zdiagnozowany problem.

Pamiętajmy, że uczenie psa zachowań, które uważamy za pożądane, leży w naszej gestii. Jeśli coś idzie nie po naszej myśli, być może należy zmienić metodę lub cofnąć się o kilka kroków w tej już stosowanej. Pozwoli to na odnalezienie źródła problemu i na przedsięwzięcie odpowiednich kroków.

data publikacji artykułu: 2010-05-26

Popularne teraz

Komentarze