Aloes

Aloes jest rośliną bardzo często stosowaną w medycynie, zarówno w formie doustnej jak i miejscowej. U zwierząt, aloes również wykazuje działanie korzystne, jednak musi on być umiejętnie stosowany, aby nie wywołać zatrucia.
Z uwagi na potencjalne ryzyko toksyczności, należy chronić zwierzęta przed dostępem do tej rośliny, a wykorzystanie jej leczniczych właściwości zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii przed wprowadzeniem jej do użycia.

Zatrucie Aloesem

Nazwa łacińska: Aloe spp.

Część trująca: sok

Substancja trująca i jej działanie: barbaloina (glikozyd antrachinowy) stymulująca perystaltykę jelita grubego


  • drażni sploty nerwowe, powodując skurcze jelita grubego
  • hamowanie wchłaniania wody w jelicie
  • nadmierne wydzielanie wody i śluzu w okrężnicy
  • przy długotrwałym narażeniu ogólnoustrojowe zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej z dalszymi konsekwencjami dla organizmu


Stopień toksyczności: łagodny do umiarkowanego

Aloes jest rośliną bardzo często stosowaną w medycynie, zarówno w formie doustnej jak i miejscowej. U zwierząt, aloes również wykazuje działanie korzystne, jednak musi on być umiejętnie stosowany, aby nie wywołać zatrucia.
Z uwagi na potencjalne ryzyko toksyczności, należy chronić zwierzęta przed dostępem do tej rośliny, a wykorzystanie jej leczniczych właściwości zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii przed wprowadzeniem jej do użycia.

Objawy zatrucia:

Pierwsze objawy pojawiają się zwykle 6-12 godzin po spożyciu.


  • biegunka;
  • wymioty;
  • posmutnienie;
  • brak apetytu;
  • bolesność jamy brzusznej;
  • ”burczenie w brzuchu”;
  • osłabienie;
  • u samic ciężarnych może powodować skurcze macicy a tym samym poronienie;
  • zapalenie nerek;
  • zaburzenia rytmu serca;
  • drżenia mięśni;
  • otępienie i drgawki;
  • wstrząs.


Spośród wszystkich wymienionych objawów, najczęściej zatrucie ogranicza się do zaburzeń żołądkowo-jelitowych (łagodne do średnich), ciężkie ogólnoustrojowe skutki są niezwykle rzadkie i pojawiają się zwykle jako wynik długotrwałej lub intensywnej, nieleczonej biegunki/wymiotów, co skutkuje zaburzeniami elektrolitowymi.

Leczenie:

Jeżeli pacjent zgłosi się w krótkim czasie po spożyciu, należy sprowokować wymioty lub przeprowadzić płukanie żołądka. Ponadto stosuje się leczenie objawowe, przede wszystkim prawidłową płynoterapię, która zapobiegnie odwodnieniu oraz pozwoli utrzymać równowagę wodno-elektrolitową organizmu.

data publikacji artykułu: 2014-12-16

Popularne teraz

Komentarze