Zatrucie Aloesem

Nazwa łacińska: Aloe spp.

Część trująca: sok

Substancja trująca i jej działanie: barbaloina (glikozyd antrachinowy) stymulująca perystaltykę jelita grubego

• drażni sploty nerwowe, powodując skurcze jelita grubego
  
• hamowanie wchłaniania wody w jelicie
  
• nadmierne wydzielanie wody i śluzu w okrężnicy
  
• przy długotrwałym narażeniu ogólnoustrojowe zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej z dalszymi konsekwencjami dla organizmu
  

Aloes jest rośliną bardzo często stosowaną w medycynie, zarówno w formie doustnej jak i miejscowej. U zwierząt, aloes również wykazuje działanie korzystne, jednak musi on być umiejętnie stosowany, aby nie wywołać zatrucia.
Z uwagi na potencjalne ryzyko toksyczności, należy chronić zwierzęta przed dostępem do tej rośliny, a wykorzystanie jej leczniczych właściwości zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii przed wprowadzeniem jej do użycia.

Objawy zatrucia:

Pierwsze objawy pojawiają się zwykle 6-12 godzin po spożyciu.

• biegunka;
  
• wymioty;
  
• posmutnienie;
  
• brak apetytu;
  
• bolesność jamy brzusznej;
  
• ”burczenie w brzuchu”;
  
• osłabienie;
  
• u samic ciężarnych może powodować skurcze macicy a tym samym poronienie;
  
• zapalenie nerek;
  
• zaburzenia rytmu serca;
  
• drżenia mięśni;
  
• otępienie i drgawki;
  
• wstrząs.
  

Leczenie:

Jeżeli pacjent zgłosi się w krótkim czasie po spożyciu, należy sprowokować wymioty lub przeprowadzić płukanie żołądka. Ponadto stosuje się leczenie objawowe, przede wszystkim prawidłową płynoterapię, która zapobiegnie odwodnieniu oraz pozwoli utrzymać równowagę wodno-elektrolitową organizmu.