Devon Rex

W roku 1960 bezdomny kot żyjący w pobliżu opuszczonej kopalni cyny w hrabstwie Devon w Anglii, skojarzył się z mieszkającą w pobliżu przygarniętą przez ludzi kotką. Jedno z urodzonych kociąt, nazwane Kirlee, miało unikalną, silnie skręconą sierść. Kirlee szybko skojarzono z Kallibunkerem, kotem rasy reks kornwalijski, związek ten dał jednak prostowłose potomstwo, co potwierdziło, że mutacja typu dewońskiego jest nową linią genetyczną.
Reks dewoński ma wygląd chochlika w kociej postaci; nisko osadzone, ogromne uszy odstające daleko od głowy, pyszczek o wyrazie elfa z bajek dla dzieci i zadarty wesoło nosek. Duże figlarne oczy zdradzają żywą naturę i bystry umysł. Muskularne ciało okryte jest krótkim skręconym i pofalowanym podszerstkiem.

Te koty-chochliki najchętniej siadają na ramieniu człowieka lub owijają się wokół szyi i badają ciekawie wnętrze ucha. Chętnie siadaja też przed nawiewem ciepłego powietrza lub układają się po kilka jeden na drugim. Dużo czasu spędzają też na parapecie, ale nie chcą wychodzić - zadowalają się obserwacją wiewiórek i ptaków.
Dewończyki nie mają skłonności do włóczęgi, jeżeli już gdzieś ida to jest to szybki trucht w określonym celu.
Wiedzą zawsze dokąd się wybierają i po co. Są uzdolnionymi złodziejaszkami jedzenia, zwłaszcza upodobały sobie szparagi i winogrona, na końcu listy znajdują się zaś melony i karczochy .
Koty te, zupełnie jak psiaki będą chodziły za ludźmi krok w krok i machały ogonem w chwili zadowolenia czy radości. Chetnie rozmawiają posługując się stłumionymi świergotami, rechotami i trylami, jednak mruczenie może zagłuszyć te grzeczną konwersację.
Wiekszość ewksów dewońskich nie ma nic przeciwko okazjonalnym kąpielom, niektóre wręcz chadzają pod prysznic wraz z właścicielem, świadczy to o ich trosce o człowieka i chęci chronienia go przed złymi przygodami, choć niektórzy twierdzą, że reksy bardzo boją się zostać pominięte podczas wykonywania jakiejkolwiek czynności. Są przy tym niezwykle łatwe do mycia: wystarczy kropla szamponu, opłukanie, wytarcie w ręcznik. Po tych zabiegach kot układa się na ramieniu właściciela lub w nasłoniecznionym miejscu by wyschnąć do końca.
Dewończyki gubią sierść w sposób ledwie zauważalny; przy łatwości kąpieli stają się dobrymi towarzyszami alergików, którzy kąpiąc kota regularnie nie muszą obawiać się napadów choroby. Brak sierści na obiciach, ubraniach i pościeli jest dodatkowym plusem dla kochających wypucowane pomieszczenia. Idealny reks dewoński ma bardzo miękką sierść, pomimo że ma także włos okrywowy, zmutował on do badzo cienkiej i rzadkiej okrywy tak, że nie różni się od podszerstka stanowiącego dominującą część szaty.

Dorosła kotka dewońka osiąga 3-3,5 kilograma a samiec 4-4,5. Mają one przyjemnie ciepłe w dotyku ciało, nie mają jednak temperatury wyższej niż inne koty, po prostu ich sierść nie zatrzymuje ciepła, które wypromieniowuje przez skórę. Ze względu na tę właściwość są świetnymi podgrzewaczami łóżek, która to "profesja" bardzo im odpowiada. Reksy dewońskie są bardzo cierpliwymi i dbałymi rodzicami. Normalny miot ma 3-4 kociąt, są one zwykle silne i bardzo ruchliwe już od urodzenia, często zaczynają jeść zanim jeszcze zostanie odcięta pępowina. Oczy kociąt otwierają się szybko - już po 5-7 dniach, nie ma jednak udokumentowanego przypadku, że jak chcą niektórzy kotki otwoerają oczy już dzień po porodzie.
Koty te kochają zabawę, ale jeszcze bardziej kochają usadowic się wygodnie na kolanach. Bardzo przywiązują się do ludzi - ich ludzcy towarzysze stają się dla nich centrum życia, zainteresowania i miłości.
Reks dewoński musi mieć silnie skręconą sierść o dowolnym kolorze i wzorze, najpopularniejsze na wystawach są białe koty ze złotymi oczami istnieją także inne gładkie maści, a także cieniowane, pręgowane i łaciate.