Jak poznawać papugę z innymi zwierzętami?

Decydując się na zakup bądź adopcję papugi wcale nie musimy rezygnować z naszych pupili czy wyrzucać ich do innego pokoju. Życie pod jednym dachem drapieżnika i latającego, ciekawskiego kąska wcale nie musi skończyć się tak, jak wydawałoby się, że skończy się zawsze. Najważniejsze będzie jednak umiejętne dysponowanie zaufaniem w stosunku do każdego ze zwierząt.

Jak poznawać papugę z innymi zwierzętami?

Decydując się na zakup bądź adopcję papugi wcale nie musimy rezygnować z naszych pupili czy wyrzucać ich do innego pokoju. Życie pod jednym dachem drapieżnika i latającego, ciekawskiego kąska wcale nie musi skończyć się tak, jak wydawałoby się, że skończy się zawsze. Najważniejsze będzie jednak umiejętne dysponowanie zaufaniem w stosunku do każdego ze zwierząt.
Z pewnością w poszukiwaniu słodkich kotków czy piesków w Internecie natknęliśmy się przynajmniej kilka razy na filmiki, w których kot i papużka śpią ze sobą i wspólnie jedzą. Powinniśmy jednak mieć świadomość, że stało się tak w wyniku poświęcenia dużej ilości czasu na doprowadzenie do takiego stanu rzeczy. Właściciele tych zwierząt musieli dysponować olbrzymim doświadczeniem; sporo pracowali na to, aby obudzić sympatię w tych przedstawicielach dwóch różnych światów. Nie wystarczyło bowiem wypuścić ich razem po tygodniu znajomości – wbrew pozorom, to właśnie ograniczenie zaufania pozwoliło stworzyć taką relację, która w dalszym ciągu wymaga wielu godzin pracy nad nią. W końcu gdy z kimś się zaprzyjaźnimy, nadal musimy pracować na to, aby relacja przetrwała dłużej niż miesiąc.

W czym jednak objawia się ta zasada ograniczonego zaufania?

W naszym domu to nie jest „kotek” – to drapieżnik, którego przodkiem było jedno z najbardziej majestatycznych zwierząt leśnych, codziennie walczących o swoje przetrwanie. Niewinny „kotek” to w istocie ssak, który potrafi bawić się swoją ofiarą przed jej wykończeniem. Powinniśmy mieć na uwadze fakt, że kilkaset lat spędzonych z człowiekiem nie sprawiło, że nauczyliśmy się nawzajem siebie do końca zrozumieć. Nadal siedzi w nas pierwiastek naszych przodków, którego nigdy nie przekreśli żadne obcinanie pazurków.
Nie oznacza to, że na każdego kota powinniśmy patrzeć jak na potencjalnego zabójcę – tym właśnie różni się brak zaufania od jego ograniczenia, które polega na posiadaniu wyżej wymienionych informacji gdzieś w głębi głowy.

Ogólne zasady

Nie wolno stwarzać nam sytuacji, w której jedno z nich (z reguły to słabsze) jest lepiej traktowane od drugiego – rodzi to tragiczną w skutkach zazdrość, objawiającą się nienawiścią w stosunku do tego pupila, którym zajmujemy się częściej.
Załóżmy sytuację, że posiadamy spokojnego, zainteresowanego innymi zwierzątkami psa oraz ciekawską papugę. Kilka razy śmiejemy się, gdy ta wynosi duże kawałki karmy z miski, ale gdy następuje odwrotna sytuacja, tj. pies majstruje przy ptasim karmidełku, natychmiast go karzemy. Postawmy się na miejscu czworonożnego – dlaczego, gdy jemu coś się zabiera, człowiek reaguje śmiechem, a gdy on próbuje się odegrać, właściciel mu tego zabrania? Nasze ludzkie zasady nierównego traktowania słabszych i silniejszych stworzeń, choć są nam naturalne – w końcu od dawna wpajano nam, że słabszych się nie bije – nie mają uzasadnienia w świecie kierującym się prostą zasadą: „oko za oko, ząb za ząb”. Każde zwierzę powinno zajmować takie samo miejsce w rodzinie.

Zamykanie zwierząt w innym pokoju

Papugi – jak to ptaki – czasem lubią rozprostować skrzydełka i powinniśmy im taką możliwość udostępniać. Co jednak, gdy oprócz naszego pierzastego przyjaciela, w domu znajdują się także inne zwierzęta, jak na przykład kot czy pies? Jeśli posiadamy do tego warunki, a na dworze jest ciepło, decyzja staje się oczywista. Gdy jednak jest inaczej, często dochodzimy do wniosku, że należy odizolować od siebie zwierzęta, zazwyczaj wyrzucając je do innego pokoju. Czy takie postępowanie jest jednak do końca fair w stosunku do obu pupili?
Kiedy w domu przebywają również inni domownicy i nikt nie ma problemu z tym, by po reszcie pomieszczeń grasowały nasze bestyjki, temat znika. Każde ze zwierząt powinno mieć zapewnioną opiekę i dostęp do swoich ulubionych zabawek czy miseczek (które z kilku względów nie powinny znajdować się w tym samym miejscu, gdzie papuga, o czym w następnym akapicie), ale też do człowieka. W ten sposób mamy nadzór zarówno nad ptakiem, który ze smutku i samotności mógłby się samookaleczać, jak i resztą zwierzyńca, której nie karzemy brakiem ludzi przez to, że papuga chciała polatać. Taka sytuacja jest idealna.
Bywa, że w naszym okupowanym przez papugi pokoju znajdują się rzeczy należące do innych zwierząt, jak legowiska, miseczki, kuwety czy zabawki. Pod żadnym pozorem papuga nie powinna się do nich zbliżać. Mało kto, a tym bardziej zwierzęta, lubi grzebanie obcych kurczaków w swoich rzeczach. Oprócz oczywistości w postaci przenoszenia się zapachu (skojarzenie ptaka z jedzeniem), dochodzą takie przykrości, jak porwana zabawka, dziura w legowisku, brak karmy w misce czy charakterystyczne wygryzienia w postaci dzióbków na czymkolwiek innym. Z czym nie skojarzyć tych zniszczeń, jak nie z papugą? Ich ulubiona rzecz została zniszczona wtedy, kiedy zostały wygonione z pokoju, w którym był ich właściciel i ptak. Nienawiść narasta.
Nie zawsze w domu są inni ludzie, to logiczne. Które zwierzę należy w takiej sytuacji pozbawić kochającego właściciela, wyrzucając je do drugiego pokoju? Samotność lepiej zniesie kot, pies czy ptak? Odpowiedź jest bardzo krótka, prosta, ale jednocześnie trudna – żadne. Jeżeli nie możemy zapewnić więcej jak jednemu gatunkowi uwagi, oznacza to, że nie mamy odpowiednich warunków, aby decydować się na kolejne, niezależnie od tego, jak bardzo urocze, puchate, zabawne czy pokrzywdzone byłyby. Jedynym, co moglibyśmy w takiej sytuacji zrobić w przypadku, gdyby często nie było nas w domu, byłoby dokupienie towarzysza dla naszego ptaszka. Powinna być to jednak w pełni przemyślana i rozważna decyzja.

Poznawanie papugi z innym zwierzęciem

Jeżeli jesteśmy dopiero na etapie planowania włączania zwierząt do naszej rodziny, powinniśmy wziąć pod uwagę to, że robienie tego „hurtowo” może narobić więcej krzywdy niż pożytku. W obcym środowisku pupile mogą zachowywać się nerwowo, zwłaszcza że nie znalazły jeszcze żadnego miejsca, które kojarzyłoby się im ze spokojem i bezpieczeństwem, zatem niewykluczone, że cały ten stres mogłyby rozładowywać na sobie nawzajem.
Na nowe zwierzęta należy zaplanować również swój czas, na który w szczególności zasługuje każdy nowy członek rodziny. Pozostawianie ich samymi sobie w te pierwsze, trudne dla nich dni może wykształcić bardzo różne zachowania i pokazać często dotkliwe skutki nieradzenia sobie ze stresem.
Niezależnie od tego, które ze zwierząt było pierwsze, należy zadbać o to, by żadne z nich nie poczuło się pokrzywdzone przyjściem tego drugiego. Pod żadnym pozorem nie powinniśmy na siłę zbliżać do siebie zwierząt przy pierwszym kontakcie! Papuga powinna mieć świadomość tego, że w domu znajduje się inne zwierzę i vice versa, jednak ich kontakt na samym początku powinien być ograniczony.

Gdy papuga jest pierwszym zwierzakiem

Pierwsze chwile nowy zwierzak powinien spędzać na poznawaniu nowego otoczenia. W przypadku papugi należy odstawić ją w bezpieczne miejsce, które nie jest narażone na przeciągi i skąd może widzieć pokój oraz ludzi w nim. Powinniśmy jednak unikać przestrzeni powyżej naszych ramion jak szafki czy półki – nie stawiajmy zwierzęcia „nad sobą”, by nie wyrobiło w sobie przekonania o swojej wyższości.
Inne zwierzęta mogą wyrażać swoje zainteresowanie pierzastym, pięknie ubarwionym stworzonkiem trzymanym w klatce. Ciekawość jest w tym przypadku zupełnie naturalna! Nasze inne pupile mogą koczować pod drzwiami, drapiąc je i wydając pod nimi różne odgłosy. Nie powinniśmy ich wpuszczać do pokoju, zamiast tego, moglibyśmy zająć się resztą zwierzyńca poprzez zabawę bądź pójście na spacer, odciągając ich uwagę od przestraszonego pierzastego.
Papugę należy przedstawiać innym powoli – gdy tylko zobaczymy, że ta zachowuje się nieco naturalniej (niekoniecznie śmielej – niektóre ptaszki stres odreagowują ciągłym tuptaniem i skakaniem po klatce), oznacza to, że powoli możemy wprowadzać inne zwierzęta i – trzymając je – stopniowo, co kilka dni zwiększając odległość między nimi. Cały czas róbmy to, gdy ptak jest w klatce.

Gdy papuga poznaje nowe zwierzęta

Kiedy nasza papuga trochę już z nami pomieszkuje i przywykła do naszego towarzystwa, jedyne, co możemy zrobić, to podkreślić jej pierwszeństwo wszystkim innym zwierzętom, które powinny zrozumieć i uszanować to, że zwierzę od nich słabsze było pierwsze.
Zasady nie różnią się jednak zbyt wiele od tych, które zostały wymienione w poprzednim podpunkcie – nie możemy dopuścić do tego, by jakikolwiek członek naszej rodziny był traktowany niesprawiedliwie względem reszty.
Papuga a pies
Relacja papugi z psem początkowo mogłaby wydawać się prostsza do uzyskania z racji mniej dzikiego i bardziej podatnego na tresurę temperamentu psów, jednak nie powinno to usypiać naszej czujności, bowiem uścisk psiej szczęki jest w stanie bezproblemowo oderwać między innymi palca bądź kilka. Musimy wyczuć naszego psa – nawet gdy wydaje się, że to, co robi ptak nad jego głową, go nie obchodzi, w istocie może planować zemstę. Najważniejszym jest nie zastępować pozycji psa papugą, ani nie zapominać o żadnym z nich – zwyczajnie pamiętać o poświęcaniu im należytego czasu oraz uwagi.
Szczegółowe informacje na temat wspólnego życia papugi i psa pod wspólnym dachem znalazły się w tym artykule [link].
Papuga a kot
Internet często podrzuca nam materiały, w których widać, jak kot tuli się do pierzastego przyjaciela. Choć nie jest to niemożliwe, taka relacja wymaga mnóstwa determinacji i poświęcenia w wychowaniu zarówno ptaka, jak i kota. Wychowywanie go poprzez karanie za jakiekolwiek złośliwości w kierunku papugi nie jest rozwiązaniem długoterminowym – taki kot potrafiłby pod naszą nieobecność pozostawić po pierzastym stertę piórek – symbol pokonanego wroga, który nastawił jego ukochanego pana przeciwko niemu. Nie należy również przechodzić obojętnie wobec sytuacji, gdy papuga zaczepia kota – pupile, pomimo różnicy wielkości, należy traktować sprawiedliwie.
Więcej na temat życia papugi z kotem przeczytasz tutaj [link].
Papuga a gryzonie
Z gryzoniami sprawa wygląda dwojako: w żadnym wypadku nie powinniśmy dopuszczać do papugi tych, których pochodzenia ani historii chorób pewni nie jesteśmy. Choć temat niechcianych współlokatorów wydaje się być tematem tabu, nie oznacza to, że on nie istnieje. W żadnym razie nie powinniśmy dopuścić do tego, aby odchody dzikiego gryzonia znalazły się w pobliżu ptasiej klatki, a nawet gdy tak się stanie, powinniśmy jak najszybciej odkazić to miejsce. Szczury są w stanie zjadać papugi.
Jeśli jednak trzymamy gryzonie jako zwierzątka domowe, należałoby z dużą uwagą przyglądać się ich reakcjom. Pamiętajmy, żeby nie dopuszczać ani gryzonia do papugi, ani na odwrót – oba te zwierzęta mogą być dla siebie niebezpieczne. Odradza się wypuszczanie ich w tym samym momencie. Nie zapominajmy też o ptasim sprycie – niektóre papugi potrafią otwierać klatki, dlatego należy zabezpieczyć zarówno te ptasie, jak i te należące do gryzoni.
Podsumowanie
W kontaktach z jakimkolwiek zwierzęciem powinniśmy kierować się zasadą ograniczonego zaufania – nie zostawiamy kota z papugą sam na sam, nawet w przypadku, gdy to pierzasty nęka bojącego się go kota.
Każdego członka rodziny traktujemy sprawiedliwie. Jeśli pies nie może wyjadać karmy z karmidełka papużki, papuga również nie może zjadać psiej karmy z jego miski, niezależnie od tego, jak zabawne byłoby to dla domowników.
Chcąc wypuścić papugę, zabezpieczamy rzeczy innych zwierząt, które znajdują się w pokoju.
Jeśli eksmitujemy zwierzęta z pokoju z powodu papużki, zadbajmy o to, aby nie uznały, że brak kontaktu z właścicielem powoduje pierzasty, którego trzeba się pozbyć. Zapewnijmy wyrzuconym zwierzętom kontakt z ludźmi.
Odpowiednio zabezpieczamy klatki wszystkich zwierząt w domu – tak, aby nie mogły one ich samodzielnie otworzyć (dobrze jest stosować dodatkowe zabezpieczenia, np. karabińczyki).

data publikacji artykułu: 2017-04-19

Popularne teraz

Komentarze