Pasożyty oportunistyczne

W tej chwili można określić ponad 1200 gatunków mikrosporydiów. Duża część tych pasożytów jest odpowiedzialna za ponoszenie strat ekonomicznych w hodowlach ryb, zwierząt futerkowych czy owadów. Według najnowszych badań dotyczących pasożyta, wnioskuje się, że jest on spokrewniony z grzybami. Warto mieć na uwadze to, że pasożyt jest groźny również dla ludzi. Najczęściej diagnozowane u człowieka są gatunki z rodzaju:
• Encephalitozoon (E. cuniculi, E. intestinalis, E. Hellem) najczęściej występuje u zwierząt towarzyszących, stąd też jego częste występowanie u ludzi,
• Enterocytozoon (Enterocytozoon bieneusi)

Na zarażenie się pasożytem, najczęściej narażone są osoby w podeszłym wieku lub z obniżoną odpornością, które chorują np. na: HIV, AIDS lub u osób, które przeszły zabieg transplantacji narządów. Objawy zarażenia się pasożytem nie są specyficzne. Najczęściej występuje biegunka, odwodnienie, utrata masy ciała. Poza tym pasożyt może się lokalizować w wątrobie, płucach i drogach żółciowych. Spory mikrosporydiów wykazują wysoką odporność na czynniki środowiska zewnętrznego. Z organizmu wydalane są wraz z kałem, moczem i wydzielinami układu oddechowego zarażonego pasożytem osobnika. Uważa się, że mikrosporydioza jest zoonozą z uwagi na to, że większość gatunków pasożyta wykrytego u zwierząt jest inwazyjna dla człowieka.
Do zarażenia u ssaków dochodzi głównie drogą inhalacji lub poprzez kontakt z zanieczyszczoną wodą. U psów i lisów zaobserwowano inwazje sródmaciczne pasożyta, a także zarażenie poprzez bezpośredni kontakt z tkankami chorych zwierząt. Miejsce rozpoczęcia inwazji mikrosporydiów w organizmie zależy w dużym stopniu od drogi zakażenia. Najczęściej pierwotne miejsce inwazji pasożyta obejmuje komórki nabłonkowe wyścielające układ pokarmowy lub układ oddechowy zarażonego osobnika. U psów i kotów pasożyt najczęściej lokalizuje się w nerkach, wątrobie i mózgu.

Objawy kliniczne mikrosporydiozy

Objawy u szczeniąt, które zaraziły się pasożytem śródmacicznie od matki są następujące:
• zahamowanie rozwoju
• apatia
• osłabienie
• uszkodzenie nerek
• depresja
• ataksja
• drgawki
• zachowania agresywne

U kotów w przebiegu zachorowania na encefalitozoonozę zaobserwowano następujące objawy:
• skurcze mięśni
• zapalenie rogówki
• apatię
• porażenia
• śmierć

Diagnostyka laboratoryjna mikrosporydiozy

Badania laboratoryjne wykazują niedokrwistość i podwyższony poziom limfocytów oraz monocytów.
Badania biochemiczne krwi wykazują podwyższony poziom aktywności aminotransferazy alaninowej i fosfatazy zasadowej. Można także odnotować zmienne poziomy azotu mocznikowego oraz kreatyniny. Zauważalny jest także wzrost poziomu białka całkowitego.
Badania laboratoryjne moczu mogą wykazać krwiomocz i ropomocz.

Leczenie mikrosporydiozy zależy głównie od jej przebiegu. Najważniejszym etapem w leczeniu jest dokładna diagnostyka przypadku, tylko dzięki temu można dobrać odpowiednie leki i pomóc zwierzęciu.