Dyskopatia

Dyskopatia jest schorzeniem kręgosłupa, charakteryzującym się zaburzeniami neurologicznymi. Są one wynikiem uszkodzenia związanego z wypadnięciem, przesunięciem bądź degeneracją tarczek międzykręgowych. Jest to choroba spowodowana naturalnym „starzeniem się” dysków. Wystąpić może u każdego psa, niezależnie od wieku czy płci, jednak u małych psów pojawia się znacznie częściej.

Czym jest dyskopatia?

dyskopatia jest schorzeniem kręgosłupa, charakteryzującym się zaburzeniami neurologicznymi. Są one wynikiem uszkodzenia związanego z wypadnięciem, przesunięciem bądź degeneracją tarczek międzykręgowych. Jest to choroba spowodowana naturalnym „starzeniem się” dysków. Wystąpić może u każdego psa, niezależnie od wieku czy płci, jednak u małych psów pojawia się znacznie częściej.

Rasy z predyspozycją do dyskopatii:
– cocker spaniel
– pudel miniaturowy
– doberman
– pekińczyk
– jamnik
– Shih Tzu
– beagle
– buldog francuski
– Lhasa Apso
– welsh corgi.

Pierścień włóknisty ulega zwyrodnieniu, traci swoją sprężystość i wytrzymałość. Natomiast znajdujące się w jego środku jądro miażdżyste traci swoją pierwotną konsystencję – staje się twardsze, ulega skostnieniu (zwapnieniu). Powoduje to pęknięcie pierścienia, a jądro może częściowo lub całkowicie przemieścić się w kierunku rdzenia kręgowego i zacząć go uciskać, zaburzając w ten sposób przepływ impulsów między mózgiem a nerwami obwodowymi. Taki ucisk powoduje bardzo silny ból i zaburzenia neurologiczne – np. utykanie, bolesność i sztywność kończyn, a nawet całkowity ich paraliż.

Schorzenie to ma charakter nawracający – notuje się sporo przypadków ponownego wystąpienia dyskopatii, zwłaszcza, gdy doszło do uszkodzenia dużej liczby dysków w kręgosłupie.

Objawy

Objawy schorzenia są zależne od miejsca, w którym doszło do przemieszczenia. Najczęściej zdarza się to w odcinku piersiowo-lędźwiowym, rzadziej w odcinku szyjnym.

Odcinek piersiowo-lędźwiowy:
a) przebieg ostry:
– bolesność podczas dotyku,
– niechęć do skakania i chodzenia po schodach,
– problemy z poruszaniem się,
– brak apetytu,
– osowiałość,
– ból podczas załatwiania się,
– niedowład tylnych kończyn (czasem paraliż),
b) przebieg łagodny:
– niechęć do brania na ręce,
– podkulony ogon,
– brak apetytu,
– zatwardzenie.

Niezależnie od rodzaju przebiegu choroby (ostry lub łagodny), należy w ciągu 12 godzin od wystąpienia pierwszych objawów zacząć leczenie, gdyż rozpoczęcie go w późniejszym czasie znacznie zmniejsza szanse powrotu do zdrowia.

Odcinek szyjny:
– sztywność karku,
– ból podczas poruszania szyją, któremu towarzyszy skomlenie,
– kulawizna przednich kończyn,
– nisko opuszczona głowa,
– skurcz mięśni karku i szyi,
– niechęć do dotyku i brania na ręce,
– problemy z oddawaniem kału i moczu,
– brak apetytu,
– osowiałość,
– senność.

Diagnozowanie

W celu zdiagnozowania uszkodzenia rdzenia kręgowego należy wykonać dokładne badanie kliniczne i neurologiczne, by wykluczyć inne choroby. Następnie wykonuje się zdjęcie RTG kręgosłupa, w celu zlokalizowania miejsca, w którym doszło do przemieszczenia dysku. Czasem wykonuje się także analizę płynu mózgowo-rdzeniowego, by wykluczyć inne dolegliwości (np. zapalenie opon mózgowych, bakteryjne zapalenie dysku). Lekarz powinien także zbadać, czy pies jest w stanie sam oddawać mocz – jeśli nie, należy opróżnić pęcherz moczowy ręcznie bądź poprzez cewnik.

Leczenie

Dyskopatię można leczyć w sposób dwojaki: nieoperacyjnie lub operacyjnie.

Leczenie nieoperacyjne (zachowawcze) przeprowadza się zazwyczaj w przypadku wystąpienia łagodnych objawów choroby. Najważniejszą czynnością jest ograniczenie psu ruchu. Na okres 3-4 tygodni umieszcza się psa w klatce i wyjmuje jedynie by podać pożywienie, zaspokoić jego potrzeby fizjologiczne, do toalety i ćwiczeń. W tym okresie nie wolno absolutnie brać psa na ręce czy podnosić, gdyż spowoduje to jeszcze większe uszkodzenie rdzenia kręgowego. Czworonogowi należy również stopniowo zmienić dietę, gdyż nie będzie on potrzebował tyle energii co przed ograniczeniem ruchu.
Kolejnym ważnym punktem jest rehabilitacja ruchowa i masaże. Musi być ona przeprowadzana pod nadzorem właściciela i z jego pomocą, jednak należy ściśle przestrzegać czasu i zasad wprowadzonych przez lekarza weterynarii.
W leczeniu nieoperacyjnym należy także pamiętać o podawaniu leków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i witamin z grupy B.

Leczenie operacyjne polega na usunięciu ucisku na rdzeń kręgowy. W tym celu wyskrobuje się zwyrodniałe jądro miażdżyste (zabieg fenestracji) bądź usuwa cały zmieniony dysk (zabieg hemilaminectomii).

Należy pamiętać, że rdzeń kręgowy regeneruje się bardzo powoli, przeważnie około 1 miesiąca, jednak zdarzają się przypadki regeneracji w czasie 6 miesięcy. Najszybsze efekty widać po zastosowaniu leczenia operacyjnego. Jednak właściciel musi wykazać wiele zrozumienia i cierpliwości dla swojego pupila w procesie rehabilitacji i regeneracji rdzenia.

data publikacji artykułu: 2008-01-04

Popularne teraz

Komentarze