Tularemia
Tularemia jest chorobą wywoływaną przez pałeczkę bakterii Francisella tularensis. Najczęściej przenoszona jest przez kleszcze, komary, pluskwy oraz roztocza. Bakteria znajduje się także w wydzielinach i odchodach zarażonych zwierząt. Choroba atakuje zwierzęta oraz ludzi (u psów występuje jednak rzadko i ma przeważnie łagodny przebieg). Do zakażenia dochodzi przez skórę, układ oddechowy, pokarmowy oraz przez spojówki. Francisella tularensis jest wrażliwa na działanie czynników zewnętrznych – ginie w ciągu 10 minut w temperaturze 56-58 stopni Celsjusza oraz po 24 godzinach w 0,1% roztworze formaliny.
Tularemia
Tularemia jest chorobą wywoływaną przez pałeczkę bakterii Francisella tularensis. Najczęściej przenoszona jest przez kleszcze, komary, pluskwy oraz roztocza. Bakteria znajduje się także w wydzielinach i odchodach zarażonych zwierząt. Choroba atakuje zwierzęta oraz ludzi (u psów występuje jednak rzadko i ma przeważnie łagodny przebieg). Do zakażenia dochodzi przez skórę, układ oddechowy, pokarmowy oraz przez spojówki. Francisella tularensis jest wrażliwa na działanie czynników zewnętrznych – ginie w ciągu 10 minut w temperaturze 56-58 stopni Celsjusza oraz po 24 godzinach w 0,1% roztworze formaliny.
Do charakterystycznych symptomów tularemii należą:
- gorączka
- biegunka
- wymioty
- powiększone węzły chłonne
- powiększone migdałki
- powiększona śledziona
- ropny wyciek z worków spojówkowych
- wychudzenie
- owrzodzenia skóry
- niedowład kończyn
- drżenie mięśni
- ataki drgawek
- apatia
- zaburzenia łaknienia (zmniejszenie lub utrata apetytu)
- czasami angina
- zapalenie węzłów chłonnych przyusznych i podszczękowych
Diagnozowanie i leczenie
Rozpoznanie tularemii jest trudne, gdyż przeważnie nie daje ona swoistych objawów. Aby stwierdzić obecność Francisella tularensis, należy wykonać badanie serologiczne (bakterię można wyizolować z krwi, śliny, zmian skórnych oraz zmian w błonie śluzowej). Leczenie polega na stosowaniu przez kilka tygodni (minimum 14 dni) terapii antybiotykowej zaleconej przez lekarza weterynarii. Skuteczne w leczeniu są: tetracyklina i chloramfenikol.
Zapobieganie
Aby nie dopuścić do zarażenia tularemią, należy po pierwsze, systematycznie stosować odpowiednie preparaty zabezpieczające przed ektopasożytami (w postaci spot-on, sprayu, płynów, kropli itp. - zasięgnijmy porady lekarza weterynarii, który najlepiej doradzi, jaki preparat będzie odpowiedni dla naszego zwierzęcia oraz jak powinno się go stosować), a po drugie, po każdym spacerze starannie przeglądać sierść naszego pupila w celu usunięcia kleszczy. Jeśli potrafimy, usuwamy kleszcza samodzielnie. Pamiętajmy, że należy to robić w odpowiedni sposób: w żadnym wypadku nie smarować go masłem ani nie polewać wodą, ponieważ możemy w ten sposób spowodować, że kleszcz wstrzyknie własną zakażoną krew do krwiobiegu zwierzęcia. Najlepiej usunąć kleszcza przy pomocy specjalnej pęsetki, wykręcając go ze skóry w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Nie należy kleszcza gwałtownie ciągnąć! Jeśli nie potrafimy poradzić sobie z prawidłowym usunięciem kleszcza, udajmy się do weterynarza.