Balijski

Miłośnicy tej rasy mogą godzinami rozwodzić się nad zaletami i przymiotami balijczyka od jego wyglądu poczynając a na charakterze kończąc. Rzeczywiście pod pięknym gronostajowym włosem tak dumnie noszonym kryje się szlachetna natura syjamczyka i jego osobowość. Jakby na przekór królewskiej aparycji kot ten jest skory do zabaw i figli, w małym ciele ukrywa się wielkie kocie serce. Szafirowe oczy o bystrym i żywym spojrzeniu zdradzają wyjątkową inteligencję. Pomimo podobieństwa z wyglądu i natury do syjamczyka, kot balijski nie jest jednak tak hałaśliwy, a jego głos jest znacznie delikatniejszy. Nie wymaga on szczególnej pielęgnacji; szczotkowanie nie stanowi problemu ze względu na to, że sierść jego nie ma podszerstka tak jak u kotów półdługowłosych.

Uznaje się, że rasa narodziła się jako spontaniczna długowłosa mutacja kota syjamskiego. Widocznie Matka Natura uznała, że piekny syjamczyk może stać się jeszcze piękniejszy z długim jedwabistym futerkiem. W zasadzie długi włos to jedyna istotna różnica między kotem balijskim i syjamskim.
Pomimo, że długowłose kocięta musiały zdarzać się sporadycznie w miotach syjamczyków znacznie wcześniej, nie przywiązywano do tego szczególnej wagi ani tez nie interesowano się takimi kotami aż do lat 40 dwudziestego wieku.

Wzorzec opisuje balijczyka jako smukłego, filigranowego kota o wydłużonych ostrych kształtach, lekkiego ale muskularnego. Tak jak i rasa macierzysta, syjamczyk, prawie wszystko u kota balijskiego jest długie; ciało, nogi, głowa i ogon, a nawet sierść. Najbardziej wyróżniającą cecha kota balijskiego jest piękny pióropusz zdobiący ogon.
Ponieważ sierść balijczyka jest pozbawiona podszerstka, włos leży płasko przy skórze, układając się naturalnie do tyłu. Taki rodzaj szaty podkreśla dodatkowo długie i smukłe linie ciała tego pięknego kota.