Brytyjski

Kot brytyjski to jedna z najstarszych ras europejskich, jej początek wywodzi się już ze starożytnego Rzymu, kiedy to koty zawędrowały do Anglii wraz z żołnierzami i szybko rozprzestrzeniły się po krajach Wysp i Kontynentu.
Koty te były zwerzętami pracującymi, miały za zadanie tępienie gryzoni w osiedlach ludzkich, oficjalnie uznane jako rasa i wystawiane były pod koniec dziewiętnastego wieku. Druga wojna światowa spowodowała prawie całkowite ich wyginięcie, ale już w pierwszej dekadzie po jej zakończeniu udało się odbudować populację. Brytyjczyk jest uzdolnionym łowcą myszy i rybakiem, zawsze przyjaźnie nastawiony do ludzi, dobrze się czuje w chłodnym, wilgotnym klimacie.

Kot brytyjski

Kot brytyjski to jedna z najstarszych ras europejskich, jej początek wywodzi się już ze starożytnego Rzymu, kiedy to koty zawędrowały do Anglii wraz z żołnierzami i szybko rozprzestrzeniły się po krajach Wysp i Kontynentu.
Koty te były zwerzętami pracującymi, miały za zadanie tępienie gryzoni w osiedlach ludzkich, oficjalnie uznane jako rasa i wystawiane były pod koniec dziewiętnastego wieku. Druga wojna światowa spowodowała prawie całkowite ich wyginięcie, ale już w pierwszej dekadzie po jej zakończeniu udało się odbudować populację. Brytyjczyk jest uzdolnionym łowcą myszy i rybakiem, zawsze przyjaźnie nastawiony do ludzi, dobrze się czuje w chłodnym, wilgotnym klimacie.

brytyjski kot krótkowłosy często był nazywany "Blue Spotted Tabby" z powodu swojego klasycznie pręgowanego (ang. - tabby) umaszczenia. Słowo "tabby" pochodzi od nazwy jednej za starych dzielnic Bagdadu - Attabiya. Produkowano tam jedwabną tkaninę (tabbi) w czarno - białe wzory, których rysunek kojarzył się z umaszczeniem kota. Początkowo brytyjczyki występowały tylko w gładkiej błękitno-szarej odmianie, która zresztą do dziś jest najpopularniejsza. Współcześnie jednak dopuszczalne są także liczne inne umaszczenia.
Jedną z najlepiej zauważalnych cech kota brytyjskiego jest jego wyraz pyszczka przypominający uśmiech, jest on spowodowany okrągłym kształtem części policzków, z których wyrastają wibrysy. Uśmiech ten został najpiękniej opisany przez Lewisa Carrola jako "uśmiech kota z Cheshire".

Opis:

Przysadzisty i silny kot, którego ciało jest niemal kwadratowe; jest on niemal tak wysoki jak długi. Brytyjczyk ma krótkie mocne łapy i silnie umięśniony tułów. Szeroki grzbiet i mocne biodra kwalifikują go jako kulturystę wśród kotów albo koci odpowiednik buldoga.
Samiec jest wyraźnie większy, potężniejszy i okrąglejszy od samicy, lecz oboje mają wspaniałą, bardzo kocią prezencję. Dorastają powoli, w pełni dojrzałe stają się dopiero w wieku pięciu lat.
Głowa brytyjczyka jest bardzo masywna, szeroka i okrągła. Pełne policzki nadają mu wygląd chomika lub burunduka, a duże, błyszczące pomarańczowe oczy są jej główną ozdobą. Średnie lub małe uszy z zaokrąglonymi końcami są rozstawione szeroko, perkaty nos wieńczy szeroki, krótki pyszczek z zaznaczoną okrągławą brodą. Całość daje wrażenie siły i krągłości.
Kot brytyjski ma szczególny rodzaj sierści, jest ona jak gęsty i zbity plusz, który teksturą i gęstością przypomina w dotyku ostrzyżoną owcę lub perski dywan.
Gruba, ochronna szata kota nie wypada, jeżeli nie jest on przegrzewany i jeżeli regularnie przeczesuje się ją. Brytyjczyk niezbyt lubi wodę, ale zniesie przymusową kąpiel jeżeli zostanie ona przeprowadzona z odpowiednią delikatnością i miłością.
Choć klasyczną maścią tego kota jest błękitny, występuje on obenie w ponad stu odmianach barwnych - takich jak u kota perskiego. Klasyczne błękitne umaszczenie ma całą paletę odcieni; od bladosrebrzystego, prawie białego, po ciemnografitowy z preferowanym jasniejszym cieniowaniem. Kolor powinien być jednolity; zaznaczone lekko pręgi na ogonie mogą występować tylko u osobników młodych.
To, że brytyjczyk jest dużym i krępym kotem nie oznacza, że może być tłuściochem. Biodra i łopatki powinny mieć tę samą szerokość, tułów nie może zbyt luźny ani pękaty, powinnien mieć twardy nieobwisły i niezapadnięty brzuch. Solidna muskulatura jest wypadkową genów, rodzaju pożywienia i ćwiczeń.

Charakter:

Kot brytyjski jest bardzo przywiązany, chodzi za człowiekiem po całym domu aby w końcu położyć się zadowolony u jego boku. Jest obdarzony prawie nieskończoną cierpliwością i ufnością, nadaje się świetnie na przyjaciela dla dzieci a także dla kotów i innych zwierząt. Średnio aktywny, nie psoci w domu i adaptuje sie dobrze także w niewielkich mieszkaniach. Jest bardzo ugodowy i rodzinny, nie wybiera sobie jednego człowieka, kocha wszystkich, których uzna za swoje stado.
Posiadając brytyjczyka trzeba bardzo uważać aby go nie przekarmić, ma one spore tendencje do otyłości, co procentuje chorobami i skróceniem jego życia. Największe problemy z utrzymaniem wagi mają koty w średnim wieku (5-10 lat), dobrze jest stosowac dla nich niskokaloryczną dietę i zapewnić sporo ruchu.

data publikacji artykułu: 2012-09-02

Popularne teraz

Komentarze